Ubermensch//Υπεράνθρωπος

Potter

At the edge of the village we arrived at the half lit
house with the small yard and the bloomed jasmine.
The air smelled of love undone, as though all evil was
forgiven. Before we entered we heard the potter’s wheel
singing circular notes and messages joyous that with
intensity reflected on our wild youth.
Methodically the wheel transcended mud into exquisite
vessels. Palms pressed, fingers morphed birds and
miracles; suddenly the world gained its meaning like
the sun in the thought of a cloudy day.
An amphora, a cylix, and Ubermensch closed
the curtains that creation wouldn’t escape. His movement
as easy as the potter’s. Two Ubermenschen and a hovel
full of miracles.

Αγγειοπλάστης

Στην άκρη του χωριού φτάσαμε στο μισοφωτισμένο
σπίτι με τη μικρή αυλή κι ένα μοναχικό ανθισμένο γιασεμί.
Αγέρας μύριζε ατημέλητη αγάπη σαν να `χε όλο το κακό
συγχωρεθεί. Πριν μπούμε ακούστηκε του αγγειοπλάστη
ο τροχός που τραγουδούσε στρογγυλές νότες, μηνύματα
χαρούμενα που πυρπολούσαν την ασυμβίβαση νιότη μας.
Μεθοδικά ο τροχός μετάλλαζε το χώμα σε υπέροχα δοχεία,
οι παλάμες πίεζαν, τα δάχτυλα ζωγράφιζαν πουλιά και
θαύματα. Ξαφνικά ο κόσμος έπαιρνε σημασία όπως κι ο ήλιος
στη σκέψη της συννεφιασμένης μέρας.
Ένας αμφορέας, ένας κύλικας κι ο Υπεράνθρωπος
έκλεισε τις κουρτίνες η δημιουργία να μη δραπετεύσει,
η κίνησή Του εύκολη σαν του αγγειοπλάστη: Δυο
Υπεράνθρωποι, ένα χαμόσπιτο γιομάτο θαύματα.

UBERMENSCH—ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2013
http://www.ekstasiseditions.com

ALBERT CAMUS–QUOTES

Quotes by Albert Camus//Γνωμικά του Αλμπέρτου Καμύ

“But in the end one needs more courage to live than to kill oneself.”

“The only way to deal with an unfree world is to become so absolutely free that your very existence is an act of rebellion.”

“When I look at my life and its secret colours, I feel like bursting into tears.”

“Real generosity towards the future lies in giving all to the present.”

“Blessed are the hearts that can bend; they shall never be broken.”

“An intellectual? Yes. And never deny it. An intellectual is someone whose mind watches itself. I like this, because I am happy to be both halves, the watcher and the watched. “Can they be brought together?” This is a practical question. We must get down to it. “I despise intelligence” really means: “I cannot bear my doubts.”

“Autumn is a second spring when every leaf is a flower.”

“To be happy, we must not be too concerned with others.”
~Τελικά χρειάζεσαι πιο πολύ θάρρος να ζήσεις παρά ν’ αυτοκτονήσεις

~Ο μόνος τρόπος ν’ αντιμετωπίσεις έναν ανελεύθερο κόσμο είναι να νιώσεις τόσο ελεύθερος που η κάθε σου πράξη να `ναι μια πράξη εξέγερσης

~Όταν παρατηρώ τη ζωή μου και τα κρυφά της χρώματα, νιώθω την ανάγκη να κλάψω

~Πραγματική μελλοντική γεναιοδωρία είναι να τα δίνεις όλα στο παρόν

~Ευλογημένες οι καρδιές που λυγίζουν γιατί ποτέ δεν θα σπάσουν

~Διανοούμενος; Ναι και μην το αρνηθείς ποτέ. Διανοούμενος είναι αυτός που το μυαλό του προσέχει τον εαυτό του. Κι αυτό μ’ αρέσει γιατί προτιμώ να `μαι δύο μισά, ο παρατηρηρτής κι ο παρατηρούμενος. ‘Μπορούν άραγε να ταυτιστούν;’ Αυτή είναι πρακτική ερώτηση. Ας την εξετάσουμε. ‘Απεχθάνομαι την ευφυία’ στην πραγματικότητα σημαίνει ‘δεν μπορώ να υπομένω τις αμφιβολίες μου’

~Το φθινόπωρο είναι μια δεύτερη άνοιξη όταν το κάθε φύλλο είναι κι ένα λουλούδι

~Να νιώσεις ευτυχής σημαίνει ν’ αδιαφορείς για τους άλλους
~ Μετάφραση στα ελληνικά ΜΑΝΩΛΗ ΑΛΥΓΙΖΑΚΗ / translation by MANOLIS ALIGIZAKIS

Albert Camus (1913—1960)

Albert Camus was a French-Algerian journalist, playwright, novelist, writer of philosophical essays, and Nobel laureate. Though neither by advanced training nor profession a philosopher, Camus nevertheless through his literary works and in numerous reviews, articles, essays, and speeches made important, forceful contributions to a wide range of issues in moral philosophy – from terrorism and political violence to suicide and the death penalty. In awarding him its prize for literature in 1957, the Nobel committee cited the author’s persistent efforts to “illuminate the problem of the human conscience in our time,” and it is pre-eminently as a writer of conscience and as a champion of imaginative literature as a vehicle of philosophical insight and moral truth that Camus was honored by his own generation and is still admired today. He was at the height of his career, at work on an autobiographical novel, planning new projects for theatre, film, and television, and still seeking a solution to the lacerating political turmoil in his native Algeria, when he died tragically in an automobile accident in January, 1960.

UBERMENSCH — ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ

FUNERAL

We buried him, yesterday afternoon, in the freshly dug soil,
a small twig that he was, the poet with his thin gray beard.
His only sin: so much he loved the birds that didn’t come
to his funeral.
The sun went down behind the army barracks where the future
dead slept and the lone hawk, lover of songs, sat on the oak
branch; women lamented for the day’s yellow rapture and after
approving everything the hawk flew away, as if to define
distance. Wind blew over the surface of the lake searching
for the traitor who had run to the opposite shore where
judgement was passed and the ancient cross remained with
no corpse.
Everyone felt joyous, wine and finger food had to do with it
the hawk returned without news and the beggar extended
his hand and softly begged:
“two bits, man, God bless your soul, two bits.’

ΚΗΔΕΙΑ

Χθες το απόγευμα, τον θάψαμε στο φρεσκοσκαμμένο χώμα,
λες να `τανε βλαστάρι ενός δεντρού, το ποιητή με τ’ αραιό
γκρίζο γενάκι. Μόνη του αμαρτία που αγαπούσε πολύ
τα πουλιά κι αυτά ξέχασαν στην κηδεία του να έρθουν.
Ο ήλιος έδυσε πίσω απ’ το στρατόπεδο με τους νεκρούς
της αύριον και το γεράκι, μονιάς της λαγκαδιάς, καθόταν
στης οξιάς κλαδί. Γυναίκες κλάψαν για το κίτρινο συναίσθημα
της μέρας και το γεράκι αφού όλα τα επιδοκίμασε, πέταξε
μακρυά τις αποστάσεις για να καθορίσει, ο αγέρας φύσηξε
πάνω απ’ τη λίμνη, λες κι έψαχνε για τον προδότη που είχε
πάει στην αντιπέρα όχθη, εκεί που κρίνονται οι δίκαιοι
κι ο πανάρχαιος σταυρός έμεινε δίχως κορμί.
Όλοι ένιωσαν ευέλπιστοι απ’ το κρασί και τους μεζέδες,
ξανάρθε το γεράκι δίχως να φέρει νέα κι ο ζητιάνος έτεινε
το χέρι και καλοκάγαθα ψυθίριζε:
‘ελεημοσύνη χριστιανοί, ελεημοσύνη.’

~Υπεράνθρωπος/Ubermensch, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2013

http://www.ekstasiseditions.com

Édouard Schuré

Eduard (Édouard) Schuré (January 21, 1841 in Strasbourg – April 7, 1929 in Paris) was a French philosopher, poet, playwright, novelist, music critic, and publicist of esoteric literature.
Biography

Schuré was the son of a doctor in the Alsatian town of Strasbourg, who died when Édouard was fourteen years old. Schuré mastered French as well as German, and was influenced by German and French culture in his formative years. He received his degree in law at the University of Strasbourg, but he never entered into practice. Schuré called the three most significant of his friendships those with Richard Wagner, Marguerita Albana Mignaty and Rudolf Steiner.[1]
Schuré’s interest and studies led to an extensive knowledge of German literature. The discovery of Wagner’s “music drama” Tristan and Isolde impressed him sufficiently to seek—and obtain—Wagner’s personal acquaintance.
In France, he published his first work Histoire du Lied—a history of the German folk song, which earned him some recognition in the country of his family. With the publication of the essay Richard Wagner et le Drame Musical, he established himself as a major French Wagner expert and advocate of the time.
When the Franco-German war of 1870-71 poisoned the German arts for many French, it would seem that Schuré was not immune from this influence. His nationalism is reflected in his remarks of this time—and later in his life—in a comparison of glorified Celtism (France) and a negatively viewed “Teutonism” (Germany).
On a trip to Italy during this time he met, twenty years his junior, a Greek girl, Marguerita Albana Mignaty, whom he subsequently described as his “muse”, although he himself was married.
After the tide of war had ebbed, Schuré reestablished his relationship with Wagner. In 1873, he met the German philosopher Friedrich Nietzsche; with frequent contact they shared enthusiasm for Wagner. The cultist veneration of Wagner, however, seeded Schuré’s alienation from the composer.
Schuré now turned increasingly to the esoteric and the occult; his major influence being the famous French occultist-scholar Fabre d’ Olivet. In 1884, he met the founder of the Theosophical Society Helena Petrovna Blavatsky. Although unwelcome in the Theosophical Society, he nevertheless entered. In 1889, he published, after some smaller works on similar topics, his major work Les Grands Initiés (The Great Initiates).
In 1900, the actress Marie von Sivers came into contact with him because she intended to translate his works into German (The Great Initiates, The Sacred Drama of Eleusis and The Children of Lucifer). At the German Section of the Theosophical Society, he met the Austrian philosopher and later founder of Anthroposophy, Rudolf Steiner. In 1906, Sivers brought about a meeting between Schuré and Steiner. Schuré was deeply impressed and thought of Steiner as an authentic ‘initiate’ in line with his The Great Initiates. After hearing Steiner lecture in Paris for the first time in 1906, Schuré in an ecstatic state ran home and wrote down the entirety of the lecture from memory. This first lecture, and the other lectures in the series (which Schuré wrote down) were published as Esoteric Cosmology.[2] Subsequently, Steiner and von Sivers staged Schuré’s esoteric dramas at the following Theosophical Congresses in Berlin and Munich. Schuré’s The Children of Lucifer, served as a precursor of Rudolf Steiner’s own esoteric dramas.
In 1908 Schuré brought out Le Mystère Chrétien et les Mystères Antiques,[3] a French translation of Steiner’s work Christianity as Mystical Fact and the Mysteries of Antiquity.[4] With the outbreak of World War I, Schuré’s relationship with Steiner and his wife became strained. Schuré threw in the two secret intentions about Germanic and Pan and stepped out of Steiner’s Anthroposophical Society. Four years after the war, Schuré re-consolidated his friendship with Steiner.
In subsequent years, Schuré published his autobiography.
Esoteric and literary meaning

Schuré’s The Great Initiates is described by some as a masterpiece. In it, he describes the path allegedly followed by some of the ancient philosophers in search of profound esoteric knowledge, often called the “initiation”, as describing the process of becoming a mystic master or spiritual healer.
Those familiar with Rama, Hermes Trismegistus, Socrates, Jesus, Orpheus will find frequent references in Schuré’s work. Schuré pursued the notion that a secret esoteric knowledge was known to them all, that this group were among the pillars of civilization and represented the founders of spiritual and philosophical ways of being as well as in some cases—though contrary to their message—religions. Schuré recognized that the path to a harmonious world was not to be found through a bigoted denial of the value found by other civilizations by their own sages. He wanted people to recognize the value of democracy in spiritual, philosophical, and religious ways. .
Schuré wrote a considerable number of books and plays. His plays enjoyed relative fame in his days in Europe, and some of them were put on stage by Steiner. He also influenced Russian composer Sergei Prokofiev.
~Wikipedia, the free Encyclopedia

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Η … άλλη ζωή του Νίκου Καζαντζάκη
Πηγή:http://www.madeincreta.gr/en/node/358

Χιλιάδες γράμματα σε έναν τόμο από το μελετητή Peter Bien που ασχολείται μισό αιώνα με το μεγάλο Κρητικό. Τι λέει στο Made in Creta o ίδιος για αυτήν την τιτάνια προσπάθεια.

Της Κορίνας Καφετζοπούλου

«Aurevoir, αδερφέ μου! Φρόντιζε το κορμί σου―η ψυχή μας δεν έχει άλλον γάιδαρο σε τούτη τη γης. Φρόντιζέ το, μην το κουράζεις πάρα πολύ, τάιζέ το καλά, μην του δίνεις κρασί (μήτε κονιάκ, μήτε ρακή, φυσικά), μην του δίνεις να καπνίζει πάρα πολύ (από πότε καπνίζουν τα γαϊδούρια;)»

Αυτό έγραφε στις 8 Φεβρουαρίου 1933 , ο Νίκος Καζαντζάκης προς το φίλο του Παναϊτ Ιστράτι,- η επιστολή βρίσκεται στη βιογραφία της Ελένης Καζαντζάκη , Ο ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ (σελ 332)- τον Ελληνορουμάνο συγγραφέα με τον οποίο γνωρίστηκαν στην πρώην Σοβιετική Ένωση το 1927.

Από τα τόσα χιλιάδες γράμματα που συγκέντρωσε ο ομότιμος καθηγητής της Αγγλικής και Συγκριτικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Dartmouth των ΗΠΑ κ. Peter Bien(*), διακεκριμένος μελετητής και κριτικός του έργου του Νίκου Καζαντζάκη, αυτό το γράμμα είναι το πρώτο που θυμάται, όπως είπε μιλώντας στο MadeinCreta.

O κ. Bien στις 19.00 το απόγευμα (16-10-2012) θα βρίσκεται στην εκδήλωση που θα γίνει στη δημοτική αίθουσα Ανδρόγεω, για να παρουσιάσει στα ελληνικά το τελευταίο βιβλίο του με τον τίτλο «The Selected Letters of NikosKazantzakis» (Επίλεκτα Γράμματα του Νίκου Καζαντζάκη) που εκδόθηκε από το Princeton University Press.

Ο ίδιος επιμελήθηκε της έκδοσης αυτής και μετέφρασε στα αγγλικά τον εντυπωσιακό αυτό τόμο των 900 σελίδων. Στην ομιλία του ο κ. Bien θα εξηγήσει πώς συγκέντρωσε την ογκώδη αυτή αλληλογραφία, στο μεγαλύτερο μέρος της ανέκδοτη, και θα τονίσει τη σημασία της για το έργο του Καζαντζάκη.

Για να συγκεντρωθούν αυτά τα γράμματα ο συγγραφέας του βιβλίου , δούλευε 20 χρόνια. Ταξίδεψε σε πολλά μέρη της γης, για να δει τα γράμματα και να τα βγάλει φωτοτυπία, καθώς σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να έχει στα χέρια του, τα πρωτότυπα. Ήθελε ωστόσο να έχει ολοκληρωμένα γράμματα με αρχή και τέλος.
Πετερ Μπιεν Επίλεκτα Γράμματα Ηράκλειο Καζαντζάκης
Ο μελετητής και κριτικός του Νίκου Καζαντζάκη, Piter Bien

Όταν η Ελένη Καζαντζάκη του ζήτησε να μεταφράσει τα «Τετρακόσια Γράμματα» του Καζαντζάκη προς τον Παντελή Πρεβελάκη, ο ίδιος εξέφρασε τη δική του επιθυμία, που δεν ήταν άλλη από την μετάφραση των γραμμάτων, προς όλους τους παραλήπτες. Και τότε ξεκίνησε ένα έργο ζωής.

Μέσα από τα Επίλεκτα Γράμματα, οι αναγνώστες γνωρίζουν πολλά στοιχεία για τον άνθρωπο Καζαντζάκη αλλά τις συνήθειες και την καθημερινότητά του.

Ο μελετητής και κριτικός του έργου του Νίκου Καζαντζάκη στη συνέντευξη που παραχώρησε στοMadeinCreta χαρακτηρίζει το μεγάλο στοχαστή, «ως έναν άνθρωπο με καταπληκτική αντοχή».

«Με γοητεύει από φοιτητή…»

Η συνέντευξη έχει ως εξής:

-Πόσο χρονών και με ποιο βιβλίο “συναντήσατε” πρώτη φορά τον Νίκο Καζαντζάκη;

« «Συνάντησα» το έργο του Νίκου Καζαντζάκη πρώτη φορά στα 1958, όταν δημοσιεύτηκε την αγγλική μετάφραση η «Οδύσσεια του». Όμως το βιβλίο που διάβασα τότε ήταν «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», στ’ αγγλικά.

-Τι σας γοήτευσε και αποφασίσετε να ασχοληθείτε με το έργο του;

«Το καιρό αυτό ήμουν φοιτητής στο πανεπιστήμιο για μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλική Λογοτεχνία. Διάβαζα πολλά μέτρια αγγλικά μυθιστορήματα και όταν διάβασα και το έργο του Καζαντζάκη μου φάνηκε χίλιες φορές καλύτερο― σαν του Ντοστογιέφσκι !

-Πως προέκυψε η ιδέα για τη συγκέντρωση της αλληλογραφίας και πόσο καιρό δουλεύετε πάνω σε αυτό;

«Αποφάσισα να ασχοληθώ με τα έργα του αφενός επειδή η ποιότητα ήταν εξαιρετική , αφετέρου επειδή πολλά έργα δεν είχαν μεταφραστεί στην αγγλική γλώσσα, και δεν μπορούσε να τα γνωρίσει το αγγλόφωνο αναγνωστικό κοινό.

Επιπλέον η Ελένη Καζαντζάκη μου ζήτησε να μεταφράσω τα «Τετρακόσια Γράμματα» του Καζαντζάκη στον Πρεβελάκη.

Της είπα ότι προτιμώ να μεταφράσω τα γράμματα σε όλους τους παραλήπτες. Συμφώνησε. Δούλεψα στα «Επίλεκτα Γράμματα» 20 χρόνια, αλλά όχι κάθε μέρα μιας και έγραφα και άλλα βιβλία στην ίδια περίοδο.

-Αλήθεια για πόσα γράμματα μιλάμε;

«Μάζεψα χιλιάδες γράμματα. Τυπώνονται στα «Επίλεκτα Γράμματα» και αφορούν ίσως το 1/5 του βιβλίου».

«Οι αποδέκτες των επιστολών»

-Είναι προσωπική η αλληλογραφία και ποιους έχει αποδέκτες;

«Οι παραλήπτες είναι οι δυο του γυναίκες Γαλάτεια και Ελένη, ο φίλος του Παντελής Πρεβελάκης, προς εκδότες, φίλους, φίλες, συγγραφείς, προς τον πατέρα του, τη μητέρα του, τις αδερφές του. Οι επιστολές προς τις γυναίκες δεν είναι «ερωτικές» αλλά είναι γεμάτες κέφι.

– Αν σας ρωτούσα τώρα ποιο από όλα τα γράμματα θυμάστε , ποιο θα ήταν το πρώτο που θα σας ερχόταν στο μυαλό;

« Μου αρέσουν πολύ τα γράμματα που έχουν χιούμορ, π.χ. αυτό προς τον Ιστράτι: «Aurevoir, αδερφέ μου! Φρόντιζε το κορμί σου―η ψυχή μας δεν έχει άλλον γάιδαρο σε τούτη τη γης. Φρόντιζέ το, μην το κουράζεις πάρα πολύ, τάιζέ το καλά, μην του δίνεις κρασί (μήτε κονιάκ, μήτε ρακή, φυσικά), μην του δίνεις να καπνίζει πάρα πολύ (από πότε καπνίζουν τα γαϊδούρια;). Το γράμμα αυτό γράφτηκε στις 8 Φεβρουαρίου 1933»

-Και τέλος, εσείς τι πιστεύετε για τον άνθρωπο Νίκο Καζαντζάκη για το χαρακτήρα του;

«Για μένα το κύριο χαρακτηριστικό του Καζαντζάκη που θυμάμαι είναι η καταπληκτική αντοχή του».

Να σημειωθεί ότι η αποψινή εκδήλωση οργανώνεται από τη Διεθνή Εταιρεία Φίλων Νίκου Καζαντζάκη-Ελληνικό Τμήμα- και της Τοπικής Επιτροπής Ν. Ηρακλείου, με αφορμή τη συμπλήρωση 55 χρόνων από το θάνατο του.

(*)Ο Πήτερ Μπην (Peter Bien) είναι ομότιμος καθηγητής της Αγγλικής και της Συγκριτικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Ντάρτμουθ των ΗΠΑ. Στα δημοσιεύματά του μελετά τη νεοελληνική γλώσσα και τα έργα νεοελλήνων συγγραφέων, όπως ο Καζαντζάκης, ο Ρίτσος και ο Καβάφης. Έχει μεταφράσει στα αγγλικά τρία έργα του Καζαντζάκη -“Ο τελευταίος πειρασμός”, “Ο Φτωχούλης του Θεού”, και “Αναφορά στον Γκρέκο”- και τη “Ζωή εν τάφω” του Στρατή Μυριβήλη. Επίσης έχει μεταφράσει την πρώτη συλλογή ποιημάτων του κρητικού ποιητή Στυλιανού Χαρκιανάκη, καθώς και τη “Σονάτα του σεληνόφωτος” και τον “Φιλοκτήτη” του Γιάννη Ρίτσου.

Σε συνεργασία με τη σύζυγό του, τη Χρυσάνθη Γιαννακού, και άλλους, έχει γράψει και μια σειρά εγχειριδίων για τη διδασκαλία της νεοελληνικής γλώσσας. Ήταν ένας από τους ιδρυτές της Εταιρείας Νεοελληνικών Σπουδών της Αμερικής, της οποίας διετέλεσε πρόεδρος δύο φορές και αρχισυντάκτης του επιστημονικού περιοδικού της. Η δίτομη μελέτη του “Καζαντζάκης: Η πολιτική του πνεύματος” μεταφράστηκε στα ελληνικά από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Τώρα ασχολείται με την επιλογή και μετάφραση επιστολών του Καζαντζάκη.

Πηγή:http://www.madeincreta.gr/en/node/358