Παρέλαση
Στη στροφή του δρόμου πέσαμε πάνω σε μια παρέλαση
σκόνη γιομάτη και σφρίγος, αμούστακα παιδιά οι
στρατιώτες με πλήρη εξάρτηση και στην εξέδρα, πασίχαρος
ο στρατηγός με τα μετάλλια και τον αναλάμποντα εγωϊσμό.
Μετρούσε τους μελλοντικούς νεκρούς, που εύρισκε καλούς
για τη θυσία, μέχρι που σαν αλλοπαρμένος γύρισε
κι είπε μ’ έμφαση: ‘οι ήρωες του μέλλοντος, καμαρώστε
τους’, και δεν ήξερε ο αφελής την αλήθεια πως έλεγε
ενώ ο Υπεράνθρωπος που μπορούσε να τους δει κιόλας
στο φέρετρο άφησε ένα δάκρυ να κυλήσει στ’ άσπρα
γένια Του, αλμύρα του κορμιού, μαυρίλα τ’ ουρανού,
έστρεψε τα μάτια προς το στρατηγό κι είπε με βλοσυρή
φωνή, ‘ποτέ εσύ δικός μου δεν θα γίνεις.’
Parade
At the turn of the road we came across a parade
full of dust and vigor, the soldiers were a bunch
of beardless youth in full gear and on the podium,
grinning from ear to ear, the general. He was
counting the future dead, he founding them quite
suitable for the sacrifice he turned towards us and
said emphatically, ‘our future heroes, be proud
of them,’ he didn’t know, the moron, that he spoke
the truth while Übermensch let a tear flow onto
His white beard, body salinity, gray somber sky,
He could even see them in their caskets and turning
toward the general He said: ‘You will never be
in my company.’
Mayanaam
vequinox
Manolis 