Η ακινησία τής σβούρας
Ήμερη αποδοχή τού ανεξήγητου, καθώς βραδιάζει. Μιά γυναίκα
στέκεται στό παράθυρο, κοιτάει τό λασπωμένο δρόμο τού προαστίου,
κοιτάει εκείνα τ’ αυτοδίδακτα φώτα τών λαϊκών εστιατορίων.
Έξω απ’ τ’ ανθοπωλείο είναι ο τυφλός λαχειοπώλης. Στήν αυλή
σκουριάζει τό ποδήλατο τού πεθαμένου παιδιού. Νά θυμάσαι—είπε.
Όποιος θυμάται, γνωρίζει σωστά. Τυλιγμένος ο σπάγκος
τριγύρω στήν ασάλευτη σβούρα,— ξύλινη σβούρα παλιωμένη,
αυτή πού περιέχει τόσους νεκρούς καί αγέννητους στροβίλους. Γι’ αυτό
κιόλας
τίς πιό βαθιές, ανθρώπινες κινήσεις μας τίς επιβάλλει η ακινησία τών
αγαλμάτων.
Ανάψαμε τσιγάρο. Κοιτάξαμε τά χέρια μας. Τ’ αγάλματα δέν είμαστε
εμείς.
Motionlessness of the Top
Welcomed acceptance of the inexplicable, as the evening comes. A woman
stands by the window, looks at the muddy street of the suburb;
she stares at those self-taught lights of the low class restaurants.
The blind lotto vendor is outside the florist. The dead
child’s bicycle rusts in the yard. Remember – he said.
Whoever remembers, knows well. The thread is wrapped
around the motionless top – wooden old worn-out top,
the one containing so many dead and unborn whirls. And
for this
our deepest human movements are imposed on us by the
stillness of the statues.
We lighted a cigarette. We looked at our hands. We were not
the statues.
Mayanaam
vequinox
Manolis 