Tasos Livaditis – Poems, Volume II

AND EVERY so often our tired and nonredeemable blood

              woke up to tyrannized us;

then we gathered our belongings ready to leave

until women, loaded with all the white linen,

              reappeared from prehistory

anxious sleep under the forked roof of their breasts

or in their ancient mouths.

Yet, there was always a difficult time at the end

of the day and what did we know of songs?

https://www.lulu.com/account/projects/ke4yv6?page=1&pageSize=10

https://www.amazon.com/dp/1926763564

Neo – Hellene Poets, an Anthology of Modern Greek Poetry, 1750-2018

Poem by Kiki Dimoula

MELANCHOLY

A great darkness skated on thin ice upon the sky

thus as the window hugged me

with one hand

I pulled inside the room

the unbelievable loneliness of the street

while with the other hand
I grabbed a handful of darkness

and threw it onto my soul

https://www.lulu.com/account/projects/vznd2p?page=1&pageSize=10

https://www.amazon.com/dp/1926763513

Το ΑΠΘ ως συλλέκτης: Μεγάλοι ευεργέτες και θησαυροί

ΕΛΛΑΣ

Στην «καρδιά» του campus του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μερικά μέτρα κάτω από τη γη, ο χρόνος δεν προσδιορίζεται από περιοδικά φυσικά φαινόμενα, αλλά μετράται με τις αισθήσεις. Η μυρωδιά που διαχέεται σε έναν χώρο 1.300 τετραγωνικών μέτρων, στο δεύτερο υπόγειο της Κεντρικής Βιβλιοθήκης, διεγείρει την περιέργεια: Είναι το άρωμα των παλαιών βιβλίων; Είναι μια … ευχάριστη εκδοχή της κλεισούρας; «Ω, ώστε έτσι μυρίζει η ιστορία!», είναι η αναπάντεχη διαπίστωση, καθώς τα κλειδιά μιας αρμαθιάς ξεκλειδώνουν μία μία δεκάδες πύλες στον χωροχρόνο, όπου οι πρωταγωνιστές του 1821 συναντούν τον Louis XIV, ο Όμηρος συναντά τον Χριστιανόπουλο και ο Wagner τον Τσιτσάνη.

View original post 1,733 more words

Γιώργος Θέμελης, Μελωδία

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Μάνος Χατζιδάκις, Η μελαγχολία της ευτυχίας (έργο: 30 νυχτερινά (1983))

[Ενότητα Σημεία και σύμβολα]

Μελωδία

Τα πόδια μας, πιο γήινα, πατούν στη γη,
Στηρίζονται, συγγενεύουν με τα φυτά.

Τα χέρια, πιο αέρινα, ταξιδεύουν.

Τα χείλη, πιο αιμάτινα, πιο σαρκικά,
Φέγγουν τη νύχτα, γεύονται τον έρωτα.

Τα μάτια, πιο αόρατα, πιο μυστικά,
Παίρνουν το φως, το αντανακλούν.

Μέλη και όργανα, όπως η μουσική.

Ένας αγέρας περνά μες στις πτυχές
Και τις κλειδώσεις: τα κορμιά σαλεύουν,
Βάζουν τις ζώνες τους και περπατούν.

Μες απ’ τον ύπνο σηκώνονται οι ψυχές
Και τρέμουν, γυρεύει η μια την άλλη,
Ανεβαίνουν στα μάτια και στα χείλη.

Σαν τον χυμό, το αίμα της γης, μες στους κορμούς.

Από τη συλλογή Φωτοσκιάσεις (1961) του Γιώργου Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Θέμελης

View original post