Ακολουθία (IX)
Η θάλασσά μου μάδησε όλα τα ρόδα που της χάριζες
Και το παράθυρό σου μένει χλωμό που υποδεχόταν τον ήλιο σου
Κι ανέβαινε κάθε πρωί μες στ’ απαλό απ’ τον ύπνο βλέμμα βεβαιώνοντας τον εαυτό του
Για να μπορεί να στέκει στον άνεμο.
Μονάχα εμείς δεν είχαμε βεβαιωθεί βεβαιώνοντας τα πράγματα,
Αν κι είχαμε κοιταχτεί χίλιες φορές, αν κι είχαμε κοιμηθεί
Νύχτες πολλές μαζί στο ίδιο σεντόνι κι είχαμε κρατηθεί απ’ το χέρι
Βαδίζοντας μαζί στο ίδιο χιόνι του ύπνου. Δεν είχαμε προσέξει
Την παρουσία μας πίσω απ’ το δέρμα που άγγιζε το δέρμα.
Ίσως να φταίει η στάχτη που έστεκε ανάμεσό μας. Ίσως να φταιν
Τα σπασμένα φτερά που σέρνονταν και μας πονούσαν
Και δε μας άφησαν να κοιτάξουμε πίσω και πλάι μας
Σαν τους τυφλούς που δεν μπορούν να ιδούν ποτέ το άλλο τους είδωλο
Ούτε να φανταστούν και να γνωρίσουν πίσω τον ίσκιο τους.
Ξεχαστήκαμε…
View original post 88 more words
Mayanaam
vequinox
Manolis 