ΚΑΝΕΙΣ δεν ήξερε πως το πρόσωπό μου δεν ήταν αληθινό
και με πόση πανουργία ( κι άλλα ταπεινά τεχνάσματα) συγκράτησα
αυτή την αμφίβολη προσωπίδα, γιατί απ’ την πρώτη μερα είχαμε
χάσει κιόλας το πιο σημαντικό, κι ήμασταν πάντα τόσο λίγο εδώ,
σαν τα χέρια των ζητιάνων, που επιστρέφουν τη νύχτα στον παλιό
τους κάτοχο, φυσικά, το σπίτι ήταν πάντα κλειδωμένο, μα ο άλλος
είχε μπει πολύ πριν,
“πρέπει να βγω” σκέφτηκα, “αλλιώς είμαι χαμένος”, κι ίσως
να το κατόρθωνα, αν δε με πρόδινε το βήμα μου, αυτό το προσεχτι-
κό βήμα των φτωχών, σα να θέλουν ν’ αποφύγουν το χειρότερο,
τόσο σαστισμένο, που ακόμα κι αν δεν υπήρχε ουρανός εμείς εκεί
θα πηγαίναμε.
NONE knew that my face wasn’t real and with such
cunning (and other shady tricks) I retained this ambivalent
mask since we had already lost the most important thing
from the first day and we’ve remained here for such short time
like the hands of beggars that at night retreat to their original
owners; of course the house was always locked though the
other man had already gone inside.
“I have to go out” I thought “otherwise I’m dead” and
perhaps I could manage this, unless my walk betrayed me:
that careful walk of the poor who try to avoid the worst,
the so confused, that even if there wasn’t any sky we would
still have ended up there.
Mayanaam
vequinox
Manolis 