YANNIS RITSOS-POEMS, Selected Books, Volume III
Χρυσόθεμις//Chrysothemis
Ωστόσο αυτή η κουραστική επανάληψη, στο τέλος τέλος, σαν να μεταλλάζει
σε κάτι ωραίο και σχεδόν υγιεινό· — σου δίνει την εντύπωση, έτσι κάπως,
του φευγαλέου και του ανεξάντλητου ταυτόχρονα —μια γαλήνια διάρκεια,
κάτι άγνωστο και οικείο, —σε αλαφρώνει·— μια ιδέα τρομερής αιωνιότητας —
αιωνιότητας ωστόσο.
Ένα ήσυχο χαμόγελο κρέμεται μέσα μας,
όπως κρεμάμε σ’ ένα έρημο δωμάτιο έναν πίνακα — μιαν αρχαία ναυμαχία
σε σκοτεινό πράσινο χρώμα, νύχτα, με χρυσά και κόκκινα στίγματα· στην άκρη,
μπροστά, στην αμμουδιά, διακρίνεται ένας γέρος χωλός ναυτικός· έχει ανάψει
λίγη φωτιά κι έχει στημένη σε δυο πέτρες τη χύτρα του —
έτσι μονάχος, έτσι απόμαχος, σαν έξω απ’ τον κόσμο,
στεριώνοντας τον κόσμο πάνω σε δυο πέτρες καπνισμένες.
Αισθάνεσαι μια μυρωδιά ψαρόσουπας σ’ αυτόν τον πίνακα,
μια μυρωδιά ταπεινοσύνης και βουβής ελευθερίας — της μόνης.
Το σάλιο σού γεμίζει το στόμα· —νιώθεις πάλι να πεινάς— και σ’ αρέσει.
Yet, finally, that tiring repetition, as if transforming
itself into something beautiful and healthy, somehow
gives you the sense of something fleeting and also
inexhaustible, a serene continuance, something
unknown and familiar, it lightens you up, the sense
of a formidable eternity, yet eternity.
A quiet smile hangs inside of us
the way we hang in the empty room the painting of
an ancient naval battle, in dark green color, at night,
with gold and red stigmata; an old seaman is discerned
on the foreground, at the shore; he has started a fire
and he boils something in his casserole, placed on top
of two rocks; that way, alone, recluse, as if beyond
the world, he steadies the world on top of two smoked
rocks. You get a sense of the smell of a fish soup
in this painting a smell of humbleness and silent freedom,
the only one. Saliva fills your mouth, you feel hungry
and you like it.
Mayanaam
vequinox
Manolis 