Ο αρχαίος Έλληνας και η φύση

ΕΛΛΑΣ

Πώς ο πρόγονος αντιμετώπιζε τη φύση…

(Μέρος 1°)

Του Αντώνιου Β. Καπετάνιου

«Ω Γη, Μητέρα των πάντων Εσέ τώρα ψάλλω
πανάρχαια δύναμη που πάνω στο χώμα θρέφεις αυτά που υπάρχουν
όσα πατούν στη στεριά σου ή ζουν στα ωραία νερά σου,
όλα όσα ζουν μες στα πλούτη σου ή πετούν ψηλά στους αιθέρες.
Από σε έχουν οι άνθρωποι ωραία παιδιά κι ολόμορφους θέρους
ω αυθέντρα κι εσύ το πανάκριβο μας χάρισες δώρο της ζήσης
κι εσύ πάλι το παίρνεις. Μα πανεύτυχος όποιος κοπιάζει
μες την τόση σου εύνοια!, τα πάντα του τότε πανάφθονα τάχει
κι όλη γι’ αυτόνε πανέμορφη γίνεσαι κι όλη από πλούτο βαραίνεις
στα λιβάδια πληθαίνουν οι αγέλες του και μόνος πλουταίνει
τον κόπο του χαίρεται και μέσα στις πόλεις
τις ολόστολες μ’ ωραίες γυναίκες
και πάντα όπου πάει μιαν απέραντη νοιώθει ευτυχία
λάμπουν τ’ αγόρια του ως άνθη απ’ ολόσφριγα χαρούμενα νιάτα
κι οι κόρες του ολόχαρες…

View original post 1,564 more words

Nostos and Algos, poetry by Manolis Aligizakis

Routine

Same path every morning

from the train station to the office

two blocks of a walk, three

newspaper stands and halfway

two beggars

dark sky-lobe drenching them

as they strangely multiply along

with the days going by and the index

down for another day, gold

off the mark, the price of oil dropping

what to do with the need for

exhausts and fumes for

statistics that make you wonder

are we truly making progress or careening

brakeless down off-ramps to Hell?

Ρουτίνα

Ο ίδιος δρόμος καθημερινά

απ’ το σταθμό ως το γραφείο

δύο τετράγωνα περπάτημα

τρία περίπτερα που προσπερνάς

μικρή διαδρομή, δύο ζητιάνοι

παράξενο που πολλαπλασιάζονται

σαν τις κακοτυχιές

κι ο δείχτης χρηματιστηρίου

σήμερα κάτω, η τιμη του χρυσού κάτω

τιμή πετρελαίου κάτω

και να καπνοί και καυσαέρια

κι οι στατιστικές άσχημα νέα

κι αναρωτιέσαι

κάνουμε άραγε κάτι σωστό

η όλα βαδίζουν ίσια πρός την κόλαση;

Δημήτρης Τρωαδίτης, Σέρνεται ο πολιτισμός

To Koskino

Σέρνεται ο πολιτισμός
στους επελαύνοντες ιούς
κυλιέται πάνω στις πλάκες
των πεζοδρομίων
σε λεωφόρους που καίγονται
οι τελευταίες σταγόνες
του ιδρώτα
εξανεμίζονται
από την ακινησία
οι φλέβες τεντώνονται
με τα καθημερινά ανακοινωθέντα
τα πρόσωπα είναι ξαναμμένα
και τα χέρια ψάχνουν
τους πορώδεις αδένες
που συνθέτουν ξεραμένα σώματα
ανοιχτές τρύπες
κάτω από τα πόδια
ξερνούν καυτό νερό
όλα αποκαλύπτονται
ανεπανάληπτα
και τα μάτια δεν δακρύζουν
εξαγνίζονται
εκρύγνηνται
αναζητούν
εξαφανίζονται

View original post