George Seferis-Collected Poems

George Seferis//ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Μυθιστόρημα/Mythistorema

Κ´
[ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ]

Στὸ στῆθος μου ἡ πληγὴ ἀνοίγει πάλι
ὅταν χαμηλώνουν τ᾿ ἄστρα καὶ συγγενεύουν μὲ τὸ κορμί μου
ὅταν πέφτει σιγὴ κάτω ἀπὸ τὰ πέλματα τῶν ἀνθρώπων

Αὐτὲς οἱ πέτρες ποὺ βουλιάζουν μέσα στὰ χρόνια ὡς ποῦ θὰ μὲ παρασύρουν;
Τὴ θάλασσα τὴ θάλασσα, ποιὸς θὰ μπορέσει νὰ τὴν ἐξαντλήσει;
Βλέπω τὰ χέρια κάθε αὐγὴ νὰ γνέφουν στὸ γύπα καὶ στὸ γεράκι
δεμένη πάνω στὸ βράχο ποὺ ἔγινε μὲ τὸν πόνο δικός μου,
βλέπω τὰ δέντρα ποὺ ἀνασαίνουν τὴ μαύρη γαλήνη τῶν πεθαμένων
κι ἔπειτα τὰ χαμόγελα, ποὺ δὲν προχωροῦν, τῶν ἀγαλμάτων.

XX

Andromeda

The wound opens up again in my breast

when the stars descend as kin to my body

when silence falls under people’s footsteps.

Theses stones that sink in time, how far will they drag me with them?

The sea, the sea, who will be able to empty it?

Every dawn I see hands signaling to the vulture and the hawk

tied as I am on the rock that has become mine through pain

I see the trees breathing the black serenity of the dead

and then the smiles, the motionless, of the statues.

Nostos and Algos, by Manolis Aligizakis

Colors

City smog diaphanous blue

gasps like a gazelle’s neck

tightly held in the lion’s jaws

and her mound’s thin hair     

as soft as breeze

amid my fingers

touching, feeling smoothness

lustrous purple dusk

divided in two equal parts

immense in our room’s mirror

on her hand a bit of yellow

and a rose, fiery red

for her bloodied path

to the faraway land where

the stern knee of the Kore

transforms

the beauty of earth into

an amphora of limpidity

Χρώματα

Διάφανο μπλε αγωνιώδες

σαν λαιμός γκαζέλας σφιχτά

στα δόντια λιονταριού

κι ο αυχένας της ήβης

με τρίχωμα λεπτό

ίδιο απαλό χάδι αγέρα

στα δάχτυλα σου

πολυτελές μώβ ηλιοβασίλεμα

χωρισμένο σε δυο ίσια μέρη

απέραντο στον εσωτερικό σου καθρέφτη,

το χέρι σου με λίγο κίτρινο

κι ένα τριαντάφυλλο κατακόκκινο

για την αιματηρή σου πορεία

προς τα πέρα εκεί που

που σταθερό το γόνατο

της κόρης μετουσιώνει

την ομορφιά του κόσμου

σ’ ένα αμφορέα διαφάνιας

Ο πρώτος χρυσός ολυμπιονίκης στην ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Ο άγνωστος αθλητής από την Αρκαδία που «νίκησε με το σπαθί του»

ΕΛΛΑΣ

7 Απριλίου 1896. Στους σύγχρονους ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας ο Λεωνίδας Πύργος κατακτά το πρώτο χρυσό ελληνικό ολυμπιακό μετάλλιο στην ιστορία των αγώνων. Ανέβηκε στο υψηλότερο βάθρο της ξιφασκίας και χάρισε στην Ελλάδα το ένα από τα τέσσερα μοναδικά ολυμπιακά μετάλλια του αθλήματος. Όλα αποκτήθηκαν στους αγώνες της 1ης Ολυμπιάδας.

View original post 491 more words