Nostos and Algos, poetry by Manolis Aligizakis

Avoidance

Comfortable, cozy you are

in the safety of four walls

pasted in lavish satin

soft hues, golden threads

and exquisite embroidery

far away from risk of battle

hammering just outside

your front step, always

calculating ifs and whys

falling or losing

fear controlling, mind abusing

your logic, yet when

love beckons you

you don’t embrace it

and when affection

dwells in your heart

you don’t bestow it

unto the dry petals of your life

why are you still breathing?

Αποφυγή

Άνετος και βολεμένος είσαι

στην ασφάλ εια τεσσάρων τοίχων

ντυμένων στο μετάξι

απαλών αποχρώσεων,

χρυσές κλωστές και κέντημα,

μακρυά απ’ τον κίνδυνο

πολ έμου που στο μπροστινό σου

σκαλοπάτι καραδοκεί.

Υπολογίζεις πάντα τα εάν και τα γιατί,

τίς χασούρες και τα κέρδη

κι όταν η αγάπη πλησιάζει

ούτε κάν την αγκαλιάζεις

σαν της καρδιάς σου τρυφερότητα

που δεν μπορείς να δείξεις

στα ξερά πέταλα της ζωής σου.

Γιατί ζεις και γιατί αναπνέεις;

Tasos Livaditis-Poems, Volume II

Tasos Livaditis-Poems, Volume II

POEMS 1958-1964

Ο ΖΟΝΓΚΛΕΡ ΜΕ ΤΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ

Σα να μην ακουμπάς στο χώμα, σα νάσαι

σε μια μεγάλη σκάλα πάνω, που κι αυτή σε μι’ άλλη σκάλα

στηρίζεται, κι εκείνη το ίδιο σ’ άλλη, αναρίθμητες σκάλες,

που όνομα αν θέλεις να τους δώσεις, πες τες: φιλοδοξία,

       οίχτο, αλαζονεία,

ονόμασε τες φόβο του θανάτου, κι άλλο φόβο ετούτον, πιο

      μεγάλο,

της ζωής, πες τες: οράματα, επιθυμίες, μνήμες δικές σου,

       κι άλλες μνήμες

εκείνων που σου δώσαν το αίμα και δε γνώρισες ποτέ σου,

ονόμασε τες: μέρες, πες τες νύχτες, και πες τες και θεό

και Τίποτα, και χρόνο και δικαιοσύνη,

όλα τα ονόματα, η κάθε λέξη και μια επικίνδυνη, μεγάλη

        σκάλα είναι,

κάνοντας ένα πελώριο τρεμάμενο οικοδόμημα από σκάλες

που είναι έτοιμες να πέσουν και που τις κρατάει μονάχα

ετούτης της μικρής σου ύπαρξης η αμείλιχτη ισορροπία.

Juggler

As if you don’t touch the ground, as if you are

on a ladder standing on another ladder,

and that one on another, innumerable ladders

which you can name: ambition, pity, arrogance;

name them fear of death, and that other fear,

the most horrible fear of life; name them: visions,

desires, memories, yours and of others who

gave you birth and who you never knew;

name them: days and nights, call them God and

Void, and time, and justice, all the names.

Each word a dangerous big ladder, making up

a huge, trembling structure of ladders ready

to fall and held together only by your

little existence’s merciless balance

Μαρία Θεοφιλάκου, Ποιήματα

To Koskino

Danny Lyon, Woman in phone booth (1966-1967)

ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ

Η πρωινή εφημερίδα μού υπόσχεται
Μία λοξή κάπως σιωπή δίπλα στο ανοιγμένο σου
Παράθυρο, το από έξω
Μουτζουρωμένο πάντοτε
Με το αποτύπωμα του μελανού αέρα.

Κούπες καφέ, ξερός καπνός, ένα βραχνό μουρμουρητό σου
Χάσαμε
Την ικανότητα να ξεδιαλύνουμε πού πάνε οι στάχτες
Πώς εξαντλούν την άχνη τους, τι χρησιμεύουν
Στον ανεξάντλητο των πρωινών μας κόσμο.

*

Η ΛΑΜΠΑ

“Είμαι γριά τυφλή απ’το ένα μάτι”,
μου φώναξε από το απέναντι μπαλκόνι
“κι ούτε τ’ αυτιά μου με βοηθάνε.
Καλημέρα”.

Κι ύστερα, κάθε ένα βράδυ,
το φως του μπαλκονιού ανάβει, αργά.

Έτσι συμβαίνει
στο έρεβος του κρεβατιού μου εγώ
χαζολογώντας
νερά ν’ ακούω από μακριά,
βαθιά σαν νύχτα,
να σκίζονται από ένα σίγουρο καράβι.
Νερά που αφρίζουνε στο γλυκερό
έρημο βράδυ, και λέω η λάμπα της
θα φταίει που μαζεύονται
πίσω από το κλειστό μου τζάμι.

Πάλι μετά, ώρα προτού χαράξει,
σηκώνεται ανελλιπώς…

View original post 219 more words