(Η φίλη της σηκώθηκε να τραβήξει τις κουρτίνες. Μα εκείνη τινάχτηκε απ’ τον καναπέ. Το βρεγμένο μαντίλι έπεσε στο πάτωμα. Έφτασε με δυο βήματα στο παράθυρο. Έπιασε το κορδόνι. Σταμάτησε εκεί, με το χέρι υψωμένο. Και, μεμιάς, άνοιξε διάπλατα τις γρίλιες. Έμεινε έτσι, μες στο εκτυφλωτικό φως, σαν άγαλμα που λίγο λίγο ζωντανεύει. Κινεί το χέρι της. Νεύει προς τα έξω. Μια βάρκα γεμάτη νεαρές κολυμβήτριες περνάει. Φωνάζουν. Χαιρετούν. Στο δρόμο της ακρογιαλιάς, που αχνίζει απ’ τη ζέστη, περνάει ένα μεγάλο μαύρο σκυλί (μήπως εκείνο;) κρατώντας ανάμεσα στα δόντια του ένα καλάθι με πολύχρωμους καρπούς. Κοιτάζει αόριστα, σαν τυφλό, προς το παράθυρο. Ένας ωραίος, ηλιοκαμένος κολυμβητής, περνώντας πλάι του, του δίνει μια κλωτσιά στην κοιλιά με το γυμνό του πόδι. Η κόρη, στο παράθυρο, γέλασε. Το σκυλί συνέχισε το δρόμο του. Η νέα γύρισε μέσα. Χτύπησε το κουδούνι. Ένας υπηρέτης, με ριγωτό γκριζόμαυρο παντελόνι, πολύ εφαρμοστό (ίσως εκείνο του θείου της), παρουσιάστηκε στην πόρτα. “Να ετοιμαστεί το τραπέζι”, του είπε. Εκείνος έφυγε. Οι δυο φίλες άνοιξαν την μπαλκονόπορτα και τ’ άλλα δυο παράθυρα. Το δωμάτιο πλημμύρισε φως. Μοσκοβολάνε τα λουλούδια στα καλάθια. Ακούγονται πιο δυνατές οι φωνές απ’ τη θάλασσα, ανάμειχτες με τους χτύπους απ’ τα πιάτα και τα μαχαιροπίρουνα κάτω στην τραπεζαρία. Το νοτισμένο μαντίλι μένει στο πάτωμα σαν ένα μικρό, πονηρό, άσπρο πουλί, ήμερο τάχα και υπάκουο. Λίγο λίγο στεγνώνει κι αχνίζει).
ΑΘΗΝΑ, ΕΛΕΥΣΙΝΑ, ΔΙΜΗΝΙΟ, ΣΑΜΟΣ, Δεκέμβρης 1965–Δεκέμβρης 1970
Her friend got up and pulled the curtains; however
she dashed off the sofa, her moist kerchief fell
on the floor; with two steps she reached the window,
grabbed the string. She stopped there with her raised
arm and in one movement she opened the blinds.
She stood there in the blinding light like a statue that
regained life. She moved her hand, signaled toward
the outside. A boat full of young girl swimmers was
passing. The girls yelled, greeted. A black dog
(his dog?) went along the seashore road that steamed
from the heat; it held a basket full of colorful fruit
between its teeth; it looked vaguely towards the window.
A handsome young, suntanned male swimmer, passing
close to the dog kicked its belly with his bare foot.
The girl at the window laughed. The dog carried on
with its walk. The young woman went back inside.
She rang her bell. A servant with striped gray-black
pants, very tight on him, (perhaps her uncle’s) appeared
by the door. Get the table ready, she said to him. He left.
The two friends opened the balcony door and both
windows. Light flooded the room. Flowers full of fragrance
in the baskets. Loud voices were heard from the sea; voices
mixed with the clatter of plates and cutlery down in the dining
room. The damp kerchief was still on the floor like a small,
cunning, white bird, supposedly tamed and obedient.
Slowly it dried and steamed.
~Athens, Eleusis, Samos, December 1965-December 1970
Mayanaam
vequinox
Manolis 