Tasos Livaditis-Poems, Volume II
POEMS 1958-1964
Αναπότρεπτο
Όλα έδειχναν πως είχε τελειώσει η αγάπη μας.
Τα χάδια μας ξυπνούσαν τώρα πιότερο την ανάμνηση
παρά το ίδιο μας το κορμί. Κι όμως δε θέλαμε να
το πιστέψουμε,
επιμέναμε. Σκεπάζοντας τις ρωγμές του χρόνου
με όρκους, δάκρυα, ασέλγειες, κι άλλες τέτοιες υπέροχες
και μάταιες υπερβολές.
Μα όταν κείνο το βράδι σηκωθήκαμε και ντυθήκαμε σιωπηλοί
κι έφυγες χωρίς να σε σταματήσω ή να σε καλέσω πίσω
και το κρεββάτι έμεινε βουλιαγμένο κι άδειο, σαν ένας τάφος
που ζητάει το νεκρό του,
και βρέθηκες μονάχη στη μέση του δρόμου, κι εγώ καταμό-
ναχος στην άδεια κάμαρα,
έκλαψα, έκλαψα τότε ατέλειωτα,
καθώς είδα με τρόμο ξαφνικά, πόσο είχαμε σταθεί για πάντα
ξένοι.
Inevitable
Everything indicated that our love had ended.
Now our caressing aroused our memory more
than our bodies. However we didn’t want to
admit to it, we carried on blanketing the cracks
of time with oaths, tears and such other beautiful
and futile exaggerations.
Yet that night when we got up and dressed
silently, when you left and I didn’t stop you nor
did I call you back and the bed was left sunken
and empty like a grave seeking its dead,
and you found yourself in the street alone
and I was left all alone in the frosty room
I cried — I cried for a long time as I realized
how foreign we had forever been to each other.
Mayanaam
vequinox
Manolis 