Tasos Livaditis-Poems, Volume II
POEMS 1958-1964
Εκείνο
Έρχονται ώρες που ξαφνικά σε πλημυρίζει ολάκαιρο
η νοσταλγία του ανέκφραστου, σαν τη θολή, αόριστη ανά-
μνηση απ’ τη γεύση ενός καρπού,
πούφαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί,
μια μέρα μακρινή, λιόλουστη, και θέλεις να τη θυμηθείς
κι όλο ξεφεύγει. Τα μάτια σου
γεμίζουν τότε απόνα θάμπος χαμένων παιδικών καιρών.
Ή ίσως κι από δάκρυα.
Γι αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που
κλαίει.
Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,
φιμωμένο και γιγάντιο,
εκείνο που ποτέ δεν θα ειπωθεί.
Inexpressible
Time comes when suddenly the nostalgia
of the inexpressible totally fills you
like a vague, foggy memory of a fruit’s taste
you once ate, years ago, when you were
a child and you want to recall it though
it always escapes you. At that time, your eyes
get filled with a foggy loss of your childhood
or perhaps tears.
For this I tell you, always believe a teary man
the moment he extends his hand
covered by the gigantic muffled
words that haven’t been said yet.
Mayanaam
vequinox
Manolis 