Yannis Ritsos-Poems, Selected Books, Volume II

Yannis Ritsos-Poems, Selected Books, Volume II

Exercises (1950-1960)

ΤΟ ΒΙΟΛΙ

Το βιολί έχει τέσσερις χορδές, τέσσερα δάχτυλα. Του λείπει ο

         αντίχειρας — είπε.

Μπορεί να δώσει, δεν μπορεί ν’αρπάξει, να κλέψει, να κρατήσει.

         Το βιολί

έχει γυμνές χορδές, σα γυμνό δέντρο.

Έχασε τα φύλλα του. Αφήνει την απόσταση ελέυθερη. Δείχνει

         την απόσταση.

Τέσσερα μόνο δάχτυλα. Τί να κρατήσει; Ούτε φάσκελο γίνεται.

         Ωστόσο

το δοξάρι είναι το πέμπτο δάχτυλο του βιολιού — είναι ο

         αντίχειρας. Και τότε

το βιολί αδράχνει τον κόσμο, σηκώνει τον κόσμο,

κι ο κόσμος πάνω στις χορδές του ταλαντεύεται σα σκοινοβάτης

ωραίος και ριψοκίνδυνος επάνω απ’ το ίδιο το άγνωστο του.

THE VIOLIN

The violin has four chords, four fingers. It has no thumb —

               he said.

It can give, it can’t grab, steal, keep.

              The violin

has naked chords, like a leafless tree.

It has lost its leaves, leaves the distance to be free, it shows

              the distance.

Only four fingers, what can it keep? It won’t even open in

               an obscene gesture. Yet

the bow is its fifth finger, its thumb. And then

the violin captivates the world, raises the world

and the world vibrates on its chords like a rope-walker,

handsome and risk-taker over the unknown.  

George Seferis-Collected Poems

George Seferis//ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Μυθιστόρημα/Mythistorema

Ζ´
ΝΟΤΙΑΣ

Τὸ πέλαγο σμίγει κατὰ τὴ δύση μία βουνοσειρά.
Ζερβά μας ὁ νοτιᾶς φυσάει καὶ μᾶς τρελαίνει,
αὐτὸς ὁ ἀγέρας ποὺ γυμνώνει τὰ κόκαλα ἀπ᾿ τὴ σάρκα.
Τὸ σπίτι μας μέσα στὰ πεῦκα καὶ στὶς χαρουπιές.
Μεγάλα παράθυρα. Μεγάλα τραπέζια
γιὰ νὰ γράφουμε τὰ γράμματα ποὺ σοῦ γράφουμε
τόσους μῆνες καὶ τὰ ρίχνουμε
μέσα στὸν ἀποχωρισμὸ γιὰ νὰ γεμίσει.

Ἄστρο τῆς αὐγῆς, ὅταν χαμήλωνες τὰ μάτια
οἱ ὦρες μας ἦταν πιὸ γλυκιὲς ἀπὸ τὸ λάδι
πάνω στὴν πληγή, πιὸ πρόσχαρες ἀπὸ τὸ κρύο νερὸ
στὸν οὐρανίσκο, πιὸ γαλήνιες ἀπὸ τὰ φτερὰ τοῦ κύκνου.
Κρατοῦσες τὴ ζωή μας στὴν παλάμη σου.
Ὕστερα ἀπὸ τὸ πικρὸ ψωμὶ τῆς ξενιτιᾶς
τὴ νύχτα ἂν μείνουμε μπροστὰ στὸν ἄσπρο τοῖχο
ἡ φωνή σου μᾶς πλησιάζει σὰν ἔλπιση φωτιᾶς
καὶ πάλι αὐτὸς ὁ ἀγέρας ἀκονίζει
πάνω στὰ νεῦρα μας ἕνα ξυράφι.

Σοῦ γράφουμε ὁ καθένας τὰ ἴδια πράματα
καὶ σωπαίνει ὁ καθένας μπρὸς στὸν ἄλλον
κοιτάζοντας, ὁ καθένας, τὸν ἴδιο κόσμο χωριστὰ
τὸ φῶς καὶ τὸ σκοτάδι στὴ βουνοσειρὰ
κι ἐσένα.

Ποιὸς θὰ σηκώσει τὴ θλίψη τούτη ἀπ᾿ τὴν καρδιά μας;
Χτὲς βράδυ μία νεροποντὴ καὶ σήμερα
βαραίνει πάλι ὁ σκεπασμένος οὐρανός. Οἱ στοχασμοί μας
σὰν τὶς πευκοβελόνες τῆς χτεσινῆς νεροποντῆς
στὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ μας μαζεμένοι κι ἄχρηστοι
θέλουν νὰ χτίσουν ἕναν πύργο ποὺ γκρεμίζει.

Μέσα σὲ τοῦτα τὰ χωριὰ τ᾿ ἀποδεκατισμένα
πάνω σ᾿ αὐτὸ τὸν κάβο, ξέσκεπο στὸ νοτιὰ
μὲ τὴ βουνοσειρὰ μπροστά μας ποὺ σὲ κρύβει,
ποιὸς θὰ μᾶς λογαριάσει τὴν ἀπόφαση τῆς λησμονιᾶς;
Ποιὸς θὰ δεχτεῖ τὴν προσφορά μας, στὸ τέλος αὐτὸ τοῦ φθινοπώρου.

VII

South Wind

Westward the pelagos joins the mountain range.

From our left the south wind blows and maddens us

the kind of wind that strips the bones from the flesh.

Our home among the pines and the carob trees.

Large windows. Large tables

where we’ve been writing the letters destined for you

for so many months and dropping them

into our separation so that it may get filled up.

Star of dawn, when you lowered your eyes

our hours were sweeter than oil

over the wound, more joyful than cool water

to our palate, more peaceful than the swan’s plumes.

You held our lives in your palm.

After the bitter bread of exile

if we stand before a white wall at night

your voice nears us like a hope of fire

and again this wind sharpens

a razor against our nerves.

Each of us writes to you the same things

and each turns silent before the other

gazing, each of us, at the same world separately

the light and darkness on the mountain range

and you.

Who will lift this sorrow from our hearts?

Last night heavy rain and today again

the cloudy sky weighs down on us. Our thoughts

like the pine needles of yesterday’s downpour

gathered up and useless by our front door

as though to build a tower that collapses.

Among these decimated villages over this cape,

open to the south wind

with the mountain range before us hiding you

who would estimate for us the sentence to oblivion?

Who will accept our offering at the end of this autumn?

Ε. Μύρων, επτά ολιγόστιχα ποιήματα

To Koskino

1
σιχτιρίζει τον καπιταλισμό
χαϊδεύοντας το Πορτοφόλι

2
μεγάλο Τάκλιν η ελλάδα

3
αγαπάω
τι συνέβη σ’ αυτό το ρήμα
και Πουτανίζει
ανερυθρίαστα;

4
καρούμπαλο στο κούτελο της νοικοκυροσύνης
η ποίηση
Παρανοιούχο βέλος

5
τσούζει το χειροκρότημα
πάνω στα πληγώματα

6
η κόλαση
πάσχει από κακό marketing
αγαπητέ

7
δεν κόλλησα σε κανένα
ποιητικό συνάχι
ορίστε ένα κακέμφατο ευτύχημα

View original post

Επτά επί Θήβαις…ο πόλεμος

Χείλων

εξώφυλλο: Οι Επτά κατά της Θήβας, ιστορικός πίνακας της Angelique Mongez του 1827. Marie-Joséphine-Angélique Mongez, Public domain, via Wikimedia Commons

copyright © μετάφραση – επιμέλεια Χείλων

Ο πόλεμος των Επτά επί Θήβαις είναι τραγωδία του Αισχύλου που αφορά σε επτά πολέμαρχους της Ελληνικής μυθολογίας οι οποίοι επιλέχθηκαν από τον Άδραστο, βασιλιά του Άργους, να ηγηθούν στρατού με σκοπό την αποκατάσταση του γιου του Οιδίποδα Πολυνείκη στο θρόνο του Θηβών. Ο Άδραστος, αν και ηγέτης της αποστολής, δεν λογίζεται στους επτά οι οποίοι ήταν ο Πολυνείκης, ο Τύδας, ο Αμφιάραος, ο Καπανεύς, ο Παρθενόπαιος, ο Ιππομέδων και ο Άδραστος ή ο Ετέοκλος, όταν δεν υπολογίζεται ο Άδραστος. Η εκστρατεία κατέληξε σε αποτυχία και σκοτώθηκαν όλοι εκτός από τον Άδραστο.

Οι Επτά δίνουν όρκο, εικονογράφηση από τις Ιστορίες Ελλήνων Τραγικών, του Άλφρεντ Τσερτς, 1879.

Η κατάρα του Οιδίποδα

Όταν ο Οιδίπους κρίθηκε ένοχος για φόνο και…

View original post 2,896 more words