
AΝΑΜΝΗΣΗ
Ναι, ζήσαμε κάποτε στα μικρά κάτασπρα σπιτάκια
με την ασβεστωμένη μάντρα και της κληματαριάς
τον ίσκιο δίπλα στης λίμνης το τραγούδι, που όταν γυρίζαμε
απ’ έξω δεν βρίσκαμε μέσα στο σπίτι παρά των παιδικών μας
χρόνων την αγνότητα και στο διάδρομο ο καθρέφτης
με πρόσωπα που κοίταζαν αμήχανα σαν να `θελαν να βγούν
και να τρέξουν πέρα από τους τοίχους στο δρόμο.
Αυτά τα πρόσωπα δεν τα γνωρίζαμε καθόλου κι όμως
πίσω απ’ την πόρτα το μυστικό που μοιραστήκαμε μας έγνεφε
διακριτικά, λες κι ήτανε αυτό ο μάρτυρας όλων μας των κρυφών
νοημάτων, των σκοτεινότερων σκέψεων που κολυμπούσαν
στο μυαλό μας, αβεβαιότητα και ατολμία νειότης, άσκοπη
θά `λεγα κι όμως το ξέραμε το μονοπάτι που αργότερα θα
παίρναμε και που θα μας έφερνε εδώ μπροστά στον ισχυρό
άγγελό μας.
~ Μου αρέσουν εκείνοι που γίνονται ολόκληροι πνεύμα
της αρετής γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουν να περάσουν
ανάλαφρα τη γέφυρα.
View original post 159 more words