EXILE DIARIES
1 Νοεμβρίου 1948
Η καταχνιά έχει μαύρες φτερούγες σαν τις κάργιες
δεν έχει καθόλου μάτια
ψάχνει με την τυφλότητα της τα μάτια μας, τις τσέπες μας
όπως η γριά χαρτορρίχτρα την παλάμη μας.
Τίποτα δεν μπορούμε πια να κρύψουμε.
Εδώ τα πράγματα βγαίνουν τα μέσα έξω
όπως μια λερωμένη κάλτσα που τη βγάζουμε πριν απ’ τον ύπνο
κι όλα τα πόδια είναι γυμνά και τα πρόσωπα το ίδιο.
Μέρα με τη μέρα όλοι μιλάμε πια στον ενικό.
Κάθε ίσκιος έχει το σχήμα του θυμήσου
μα ο ίσκιος απ’ το άφαντο χέρι της μητέρας
παίρνει το σχήμα κάθε φωνής που δεν σου αντιστέκεται
γίνεται το φλυτζάνι ο καφές, ένα κομμάτι ψωμί, το θερμόμετρο
ακόμα κι η ξυριστική μηχανή πλάϊ στο κύπελλο μες στο μικρό καθρέφτη.
Οι λάμπες του θαλάμου είναι δύο.
Παστρεύουμε μ’εφημερίδες τα γυαλιά τους
τόνα εσύ τ’ άλλο εγώ — είμαστε της υπηρεσίας σήμερα.
Οι κινήσεις μας είναι όμοιες σχεδόν.
Δεν κοιταζόμαστε.
Χαιρόμαστε αυτή την ομοιότητα.
Κοιτάμε απ’ το παράθυρο τον ουρανό χαμένο στην ομίχλη.
Όλα τα πράγματα λοιπόν έχουν την έκφραση του πάντα.
1st of November
The fog, like the jackdaws, has black wings,
no eyes
it searches our eyes, our pockets with its blindness
like the old card reader reads our palms.
We can’t hide anything anymore
here things appear from the inside out
like a dirty sock we take off before we go to sleep
and all the feet are naked same as the faces.
Day by day we all address each other in singular*
Each shadow has the shape of remembrance
yet the shadow of a mother’s lost hand
assumes the shape of a voice that doesn’t resist you,
becomes a cup of coffee, a piece of bread,
the thermometer
even the shaving razor next to the cup in the small
mirror.
The ward has two light bulbs.
We cover each light bulb with newspapers
you cover one I do the other: we’re on duty tonight.
Our movements almost the same,
we don’t look at each other;
we like that sameness;
through the window we look at the sky lost in the fog;
everything assumes the expression of totality.
*
addressing one in singular relates to friendliness
Mayanaam
vequinox
Manolis 