Derek Walcott- Poet of the Carribean

Είχα την τύχη να συναντήσω αυτό τον εξαίσιο ποιητή της Καραβαϊκής το 2010, επτά χρόνια πριν φύγει, σε εκδήλωση που οργάνωσε ο εκδότης μου Ekstasis Editions και να συνομιλήσω μαζί του για λίγη ώρα. Γεγονός που έχει μείνει ανεξίτηλο στην καρδιά μου. Του απενεμήθη το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1992.

It was my pleasure and joy to have met this great poet of the Caribbean (in 2010 7 years before his passing) at my Publisher’s event and the unparalleled experience to talk to him for while, which has left an inerasable mark upon my heart. In 1992, Walcott won the Nobel Prize in Literature. The Nobel committee described his work as “a poetic oeuvre of great luminosity, sustained by a historical vision, the outcome of a multicultural commitment.”

WHITE EGRETS//ΛΕΥΚΟΙ ΕΡΩΔΙΟΙ

VIII

With the leisure of a leaf falling in the forest,

pale yellow spinning against the green — my ending.

Soon it will be the dry season, the hills will rust,

the egrets dip their necks undulant, bending,

stabbing at worms and grubs after the rain;

sometimes erect like bowling pins, they stand

as strips of cotton-wool peel from the mountain;

then they move, gawkily, they move this hand

with their feet’s splayed fingers, their darting necks.

We share one instinct, that ravenous feeding

my pen’s beak, plucking up wriggling insects

like nouns and gulping them, the nib reading

as it writes, shaking off angrily what its beak rejects.

Selection is what the egrets teach

on the wide open lawn, heads nodding as they read

in purposeful silence, a language beyond speech.

VIII

Με την άνεση ενός φύλλου που πέφτει στο δάσος, ξέθωρο

κίτρινο που στροβιλίζεται πριν πέσει στο πράσινο —

το τέλος μου. Η εποχή της ξηρασίας πλησιάζει, οι λόφοι

θα πάρουν το χρώμα του χαλκού. οι ερωδιοί βυθίζουν

τους κυματιστούς αυχένες τους ραμφίζοντας

σκουλήκια, κι άλλα ερπόμενα μετά τη βροχή.

Μερικές φορές στέκουν σαν ανορθωμένα στρατιωτάκια

σαν λωρίδες μπαμπακιού ξεκολλημένες απ’ το βουνό,

μετά άχαρα μετακινούν τούτο το χέρι με τ’ ανοιχτά

δάχτυλα των ποδιών τους και τους εκτοξευόμενους

λαιμούς τους. Έχουμε το ίδιο ένστικτο, αυτό το

αδηφάγο ράμφος της πέννας μου που τσιμπά μικρά

σαν τα φωνήεντα έντομα και τα καταπίνει, άκρη της

πέννας διαβάζει καθώς γράφει, και ξεσκαρτάρει

ότι το ράμφος του απορρίπτει. Ερωδιοί διδάσκουν

το μάθημα της σωστής επιλογής πάνω στο πλατύ

γρασίδι, κεφάλια κατανεύουν καθώς διαβάζουν

με εστιασμένη σιωπή, σε πέραν του λόγου γλώσσα.