Yannis Ritsos-Poems, volume I

MOONLIGHT SONATA, by YANNIS RITSOS//Translated by Manolis Aligizakis

Μια στιγμή, να πάρω τη ζακέτα μου.
Τούτο τον άστατο καιρό, όσο να ‘ναι, πρέπει να φυλαγόμαστε.
Έχει υγρασία τα βράδια, και το φεγγάρι
δε σου φαίνεται, αλήθεια, πως επιτείνει την ψύχρα;
Άσε να σου κουμπώσω το πουκάμισο τι δυνατό το στήθος σου,
–τι δυνατό φεγγάρι, – η πολυθρόνα, λέω κι όταν σηκώνω
το φλιτζάνι απ’ το τραπέζι
μένει από κάτω μια τρύπα σιωπή, βάζω αμέσως την παλάμη μου επάνω
να μην κοιτάξω μέσα, – αφήνω πάλι το φλιτζάνι στη θέση του,
και το φεγγάρι μια τρύπα στο κρανίο του κόσμου
μην κοιτάξεις μέσα,
έχει μια δύναμη μαγνητική που σε τραβάει μην κοιτάξεις,
μην κοιτάχτε,
ακούστε με που σας μιλάω θα πέσετε μέσα.
Τούτος ο ίλιγγος ωραίος, ανάλαφρος θα πέσεις,–
ένα μαρμάρινο πηγάδι το φεγγάρι,
ίσκιοι σαλεύουν και βουβά φτερά, μυστηριακές φωνές δεν τις ακούτε;
Βαθύ-βαθύ το πέσιμο,
βαθύ-βαθύ το ανέβασμα,
το αέρινο άγαλμα κρουστό μες στ’ ανοιχτά φτερά του,
βαθειά-βαθειά η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής,–
τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης,
όπως ταλαντεύεσαι μες στο ίδιο σου το κύμα,
ανάσα ωκεανού. Ωραίος, ανάλαφρος
ο ίλιγγος τούτος, – πρόσεξε, θα πέσεις.
Μην κοιτάς εμένα,
εμένα η θέση μου είναι το ταλάντευμα ο εξαίσιος ίλιγγος.
Έτσι κάθε απόβραδο έχω λιγάκι πονοκέφαλο, κάτι ζαλάδες…

Just a moment let me get my jacket

These capricious days however we have to take care of ourselves

There is dampness in the night and the moon

don’t you think that really makes it colder?

Let me button your shirt – how strong your breast is –

how strong the moon – the armchair I say – and when I lift the cup

         from the table

a hole of silence is left below and at once I place my palm over it

so I don’t look inside – I leave the cup back in its place

and the moon is a hole in the world’s skull – don’t look inside

it has a magnetic power pulling you – don’t look

          don’t any of you look

let me tell you – you will fall in it This vertigo is

beautiful is airy – you will fall –

the moon is a marble water well

shadows and silent wings stir mysterious voices – don’t you hear

          them?

Deep-deep the fall

          deep-deep the ascend

the airy statue firm in its unfurled wings

deep-deep the merciless generosity of silence –

quivering illuminations of the other bank as you pendulate

          in your own wave

breath of the ocean This vertigo

is beautiful and airy – be careful you will fall Don’t look at me

my role is wavering – the exquisite vertigo This way

          every evening

I have a little headache some dizziness

Derek Walcot, poems in two languages

Είχα την τύχη να συναντήσω αυτό τον εξαίσιο ποιητή της Καραβαϊκής το 2010, επτά χρόνια πριν φύγει, σε εκδήλωση που οργάνωσε ο εκδότης μου Ekstasis Editions και να συνομιλήσω μαζί του για λίγη ώρα. Γεγονός που έχει μείνει ανεξίτηλο στην καρδιά μου. Του απενεμήθη το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1992.

It was my pleasure and joy to have met this great poet of the Caribbean (in 2010 7 years before his passing) at my Publisher’s event and the unparalleled experience to talk to him for while, which has left an inerasable mark upon my heart. In 1992, Walcott won the Nobel Prize in Literature. The Nobel committee described his work as “a poetic oeuvre of great luminosity, sustained by a historical vision, the outcome of a multicultural commitment.”

WHITE EGRETS

VI

The perpetual ideal is astonishment.

The cool green lawn, the quiet trees, the forest

on the hill there, then, the white gasp of an egret sent

sailing into the frame then teetering to rest

with its gawky stride, erect, an egret-emblem!

Another thought surprises: a hawk on the wrist

of a branch, soundlessly, like a falcon,

shoots into heaven, circling above praise or blame,

with the same high indifference as yours,

now dropping to tear a field mouse with its claws.

The page of the lawn and its open page are the same,

an egret astonishes the page, the high hawk caws

over a dead thing, a love that was pure punishment.

ΛΕΥΚΟΙ ΕΡΩΔΙΟΙ

VI

Το ιδανικό που κρατάει αιώνες εκλπήσει.

Το δροσερό πράσινο γρασίδι, τα ήσυχα δέντρα, το δάσος

πάνω εκεί στους λόφους, και μετά η λευκή πνιχτή κραυγή

ενός ερωδιού πού πέταξε μέσα στο κάδρο και μετά

προσπάθησε να ισορροπήσει με τ’ άχαρα βήματα του

ανορθωμένος, ένας εωρωδιός ίνδαλμα! Κι άλλη

μια σκέψη που εκπλήσει: ένα γεράκι στο αρμό

ενός κλαδιού, άηχο, σαν γεράκι, πετά κατακόρυφα

προς τα πάνω, κάνει κύκλους υπεράνω επαίνου ή

καταφρόνιας με την ίδια, σαν τη δική σας αδιαφορία

τώρα επιτίθεται ν’ αρπάξει τον αρουραίο με τα νύχια του.

Η σελίδα του γρασιδιού και του βιβλίου είναι ίδιες

ένας ερωδιός εκπλήσει τη σελίδα, το γεράκι ψηλά

στον ουρανό κρώζει για κάτι σκοτωμένο, αγάπη

που ήταν μια άψογη τιμωρία.

Μνημειώδης επιτύμβια στήλη βρέθηκε στο Πάριον

ΕΛΛΑΣ

Μια αναθηματική επιτύμβια στήλη βρέθηκε στην αρχαία πόλη του Παρίου στην περιοχή Biga της βορειοδυτικής επαρχίας του Canakkale στην Τουρκία. Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι η επιγραφή χρονολογείται πριν από 1.900 έτη.

View original post 294 more words

Duchamp and the Dadaist Gender Offensive

A R T L▼R K

On the 2^nd of October 1968, artist Marcel Duchamp died in Neuilly-sur-Seine, France. His Rouen grave was engraved with the humorously defiant epitaph “Besides, it’s always the others who die!”. In death, as in life, he remained a master of sarcasm and controversy.

A puzzling development in his career occurred in 1920, when Duchamp started adopting a creative alter ego. At first, the Catholic artist was toying with the idea of assuming a Jewish identity, but found changing gender was possibly more fun. A year earlier, he had drawn a moustache and beard onto Mona Lisa’s picture from a postcard, marking a historic fascination in portraiture with androgyny and gender deception.

L.H.O.O.Q. (1919). Derivative work by the Dadaist Marcel Duchamp based on the Mona Lisa. (Photo credit: Wikipedia)

Within Dadaism – the trend that Duchamp adhered to – artists worked increasingly towards challenging deeply-rooted gender roles. For the first…

View original post 337 more words

Νίκος Δόικος, Συλλήβδην

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Συλλήβδην

Μας συνεπήρε ο συρμός.
Συλλήβδην.

Όλοι μαζί, ανεξαιρέτως,
απορρίψαμε τα κληροδοτημένα Δέοντα,
κρεμάσαμε τις φωτεινές επιγραφές
τεχνολογίας led στο μέτωπό μας,
γυμνοί εγκέφαλοι να διευκολύνουμε
την πλύση, κι ορμήσαμε, ώρες αιχμής,
στις πιο βαρύτιμες εξαγγελίες της «Αλλαγής».

Συν γυναιξί και τέκνοις ο οίστρος
της Ανάλωσης κατέκτησε τους στάβλους.
Κι εμείς ανέμελοι ευγενείς ποιμένες,
ανήμποροι ν’ αντισταθούμε στην σαγήνη
της Ποιμενικής Συμφωνίας των Δανειστών.

Πα – βου – γα – δι το παρελθόν,
το μέλλον contrapunto.

«Διψάσαμε το μεσημέρι», βράδυ και πρωί,
μα το νερό το δανεικό πιο
εύκολα μεθάει τους καταναλωτές.
Συλλήβδην.

Σκεφτήκαν τότε γιατρειά οι πιο σοφοί
να βγούνε μεσοπέλαγα, γοργόνες να
ρωτήσουνε σε ποια κρυφή αμμουδιά
φυλάγονταν τα ποίματα του Ομήρου.

Και η γοργών Πολύξερη τους έστειλε
σε μια μικρή του Τέξας πολιτεία όπου
ένας νιόπλουτος πλειοδότης στο σφυρί
είχε αγοράσει όλα του Ομήρου τα καλά.
Συλλήβδην.

Από τη συλλογή Ρανίδες ύδατος και αίματος (ασκήσεις επί χάρτου)

View original post 18 more words