Mythistorema
H´
Μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας ταξιδεύοντας
πάνω σε καταστρώματα κατελυμένων καραβιών
στριμωγμένες με γυναίκες κίτρινες και μωρὰ που κλαίνε
χωρὶς να μπορούν να ξεχαστούν ούτε με τα χελιδονόψαρα
ούτε με τ᾿ άστρα που δηλώνουν στην άκρη τα κατάρτια.
Τριμμένες απὸ τους δίσκους των φωνογράφων
δεμένες άθελα μ᾿ ανύπαρχτα προσκυνήματα
μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις απὸ ξένες γλώσσες.
Μα τι γυρεύουν οἱ ψυχές μας ταξιδεύοντας
πάνω στα σαπισμένα θαλάσσια ξύλα
απὸ λιμάνι σε λιμάνι;
Μετακινώντας τσακισμένες πέτρες, ανασαίνοντας
τη δροσιὰ του πεύκου πιο δύσκολα κάθε μέρα,
κολυμπώντας στα νερὰ τούτης της θάλασσας
κι εκείνης της θάλασσας,
χωρὶς αφὴ
χωρὶς ανθρώπους
μέσα σε μία πατρίδα που δεν είναι πια δική μας
ούτε δική σας.
Το ξέραμε πως ήταν ωραία τα νησιὰ
κάπου εδώ τριγύρω που ψηλαφούμε
λίγο πιο χαμηλὰ ή λίγο πιο ψηλὰ
ένα ελάχιστο διάστημα.
VIII
But what are they after, our souls, traveling
on the decks of decayed ships
crowded with pallid women and crying babies
incapable of forgetting themselves either with the flying fish
or the stars pointed by the tips of the masts.
Rubbed by gramophone records
unwillingly dedicated to inexistent pilgrimages
murmuring broken thoughts from foreign languages.
But what are they after, our souls, traveling
on rotten ships
from harbour to harbour?
Shifting broken stones, breathing
the coolness of pine with greater difficulty each day
swimming in the waters of this sea
and that sea
without a sense of touch
without people
in a homeland that is no longer ours
nor yours.
We knew that the islands were beautiful
somewhere, perhaps around here, where we grope
a bit lower or slightly higher
a very tiny space.
Mayanaam
vequinox
Manolis 