Mythistorema
Δ
ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ
Και ψυχὴ
ει μέλλει γνώσεσθαι αυτὴν
εις ψυχὴν
αυτὴ βλεπτέον:
τον ξένο και τον εχθρὸ τον είδαμε στον καθρέφτη.
Ήτανε καλὰ παιδιὰ οι σύντροφοι, δε φωνάζαν
ούτε απὸ τον κάματο ούτε απὸ τη δίψα ούτε απὸ την παγωνιά,
είχανε το φέρσιμο των δέντρων και των κυμάτων
που δέχουνται τον άνεμο και τη βροχὴ
δέχουνται τη νύχτα και τον ήλιο
χωρὶς ν᾿ αλλάζουν μέσα στην αλλαγή.
Ήτανε καλὰ παιδιά, μέρες ολόκληρες
ίδρωναν στο κουπὶ με χαμηλωμένα μάτια
ανασαίνοντας με ρυθμὸ
και το αίμα τους κοκκίνιζε ένα δέρμα υποταγμένο.
Κάποτε τραγούδησαν, με χαμηλωμένα μάτια
όταν περάσαμε το ερημόνησο με τις αραποσυκιὲς
κατὰ τη δύση, πέρα απὸ τον κάβο των σκύλων
που γαβγίζουν.
Ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν, έλεγαν
εις ψυχὴν βλεπτέον, έλεγαν
και τα κουπιὰ χτυπούσαν το χρυσάφι του πελάγου
μέσα στο ηλιόγερμα.
Περάσαμε κάβους πολλοὺς πολλὰ νησιὰ τη θάλασσα
που φέρνει την άλλη θάλασσα, γλάρους και φώκιες.
Δυστυχισμένες γυναίκες κάποτε με ολολυγμοὺς
κλαίγανε τα χαμένα τους παιδιὰ
κι άλλες αγριεμένες γύρευαν το Μεγαλέξαντρο
και δόξες βυθισμένες στα βάθη της Ασίας.
Αράξαμε σ᾿ ακρογιαλιὲς γεμάτες αρώματα νυχτερινὰ
με κελαηδίσματα πουλιών, νερὰ που αφήνανε στα χέρια
τη μνήμη μιας μεγάλης ευτυχίας.
Μα δεν τελειώναν τα ταξίδια.
Οι ψυχές τους έγιναν ένα με τα κουπιὰ και τους σκαρμοὺς
με το σοβαρὸ πρόσωπο της πλώρης
με τ᾿ αυλάκι του τιμονιού
με το νερὸ που έσπαζε τη μορφή τους.
Οι σύντροφοι τέλειωσαν με τη σειρά,
με χαμηλωμένα μάτια. Τα κουπιά τους
δείχνουν το μέρος που κοιμούνται στ᾿ ακρογιάλι.
Κανεὶς δεν τους θυμάται. Δικαιοσύνη.
ARGONAUTS
And the soul
if it is to know itself
must look
into its own soul
the stranger and the enemy, we have seen him in the mirror.
They were good boys, the comrades, they didn’t complain
about the tiredness or the thirst or the frost
they had the behaviour of the trees and the waves
that accept the wind and the rain
that accept the night and the sun
without changing in the middle of change.
They were good boys, for days on
they sweated at the oars with lowered eyes
breathing in rhythm
and their blood reddened a submissive skin.
Sometimes they sang, with lowered eyes
when we passed by the deserted island with the prickly pear trees
toward the west, beyond the cape of the dogs
that bark.
If it is to know itself, they said
it must look into its own soul, they said
and the oars struck the gold of pelagos
in the sunset.
We passed by many capes many islands the sea
that brings another sea, gulls and seals.
Sometimes grieving women wept
lamenting their lost children
and others angrily sought Alexander the Great
and glories lost in the depths of Asia.
We moored on shores filled with night fragrances
with bird chirps, with waters that left on our hands
memory of a great happiness.
But the voyages did not end.
Their souls became one with the oars and the oarlocks
with the solemn face of the prow
with the rudder’s wake
with the water that shattered their image.
The comrades died one by one,
with lowered eyes. Their oars
point to the place where they sleep on the shore.
No one remembers them. Justice.
Mayanaam
vequinox
Manolis 