Tasos Livaditis-Selected Poems

Ο ΜΟΥΣΙΚΟΣ   

      Συχνά τη νύχτα, χωρίς να το καταλάβω, έφτανα σε μια άλλη

πόλη, δεν υπήρχε παρά μόνο ένας γέρος, που ονειρευόταν κάποτε να

γίνει μουσικός, και τώρα καθόταν μισόγυμνος μες στη βροχή — με

το σακάκι του είχε σκεπάσει πάνω στα γόνατά του ένα παλιό,

φανταστικό βιολί, “το ακούς;” μου λέει, “ναι, του λέω, πάντα το

άκουγα”,

     ενώ στο βάθος του δρόμου το άγαλμα διηγόταν στα πουλιά το

αληθινό ταξίδι.

THE MUSICIAN

      Often during the night, without noticing it, I’d arrive to another city

where there was no other but an old man who dreamed that someday

he’d become a musician; and now he sat in the rain half naked; he was

covering an old, imaginary violin with his coat over his knees.

“Can you hear it?” he asks me “yes” I said to him “I’ve always

heard it” while at the far end of the road the statue narrated the true

voyage to the birds.

Übermensch, poetry by Manolis Aligizakis

ΑΠΟΜΙΜΗΣΗ

Παρ’ όλο που ήμασταν απλοί θνητοί και μάλιστα

με μια θρυαλλίδα που μας κρατούσε σταθερούς

σε σημείο που πάντα νοσταλγούσαμε κάτι διαφορετικό

κι όταν η πόρτα μας ξαφνικά έκλεισε μείναμε στη λιακάδα,

απρόσμενο γεγονός που πάνω του βαστηχτήκαμε

σαν ακροβάτες απ’ το τεντωμένο σχοινί, αιωρούμενοι

ανάμεσα σε δυο πέρατα σκοτεινά, μια αρχή κι ένα τέλος

δίχως δόντια, γυμνοί και γιομάτοι ντροπή, και στο παρόν

κακές απομιμήσεις των θεών μας κι αντίγραφα ακριβοί

του Υπερανθρώπου ήμασταν, αδράξαμε τον προαιώνιο

χρόνο, τον σφίξαμε αφάνταστα σφιχτά κι αφήσαμε

το χνάρι μας στο νωπό χώμα, σημάδι πως κι εμείς

περάσαμε από `δω.

Κι ο Μέγας Μύστης είπε: ‘Όλα αυτά είναι σωστά.’

IMITATION

Although merely mortals and indeed with a short fuse,

who always yearned for something different, when our

door suddenly shut, we remained in the sunshine,

event completely unexpected, on which we attached

ourselves like rope-walkers who hanged from

the stretched rope and hovered over two ends humble

and flimsy, a beginning and an end with no teeth,

naked and full of shame while at the present moment

we were bad imitations of god, excellent copies of

Ubermensch. We attached ourselves to time so

ever tightly and we made our mark into the moist soil,

a sign of our passing through.

Great Initiate said: ‘all these are done well.’