Autumn Leaves, poetry by Manolis Aligizakis

ΣΩΣΙΑΣ

Σίγουρα δεν ήμουνα εγώ

που έτρεχα χθες βράδυ στο προάστιο

με το πουκάμισο ολάνοιχτο

σαν ξεχασμένη ευσπλαχνία

με την καρδιά περιφραγμένη

στο γαλανό του αιθέρα λιόγερμα

σαν όνειρο που ξέχασε από πού ήρθε

όχι, δεν ήμουνα εγώ αλλά ο σωσίας μου

μες το σακκίδιο που έκρυβε

παλιά φωτογραφία δυο αστεριών

που κολυμπούσαν στο λιμνάκι

δίδυμα πρόσωπα ματιά μες στον καθρέφτη

κι εκεί μια στάλα παραπέρα

στεκόσουν εσύ και με παρώτρυνες

στην αγκαλιά σου να λουφάξω

το κόπο μου να ξεκουράσω

και να σου πω σκέψεις γλυκές

κι εικόνες μας περυσινές καθώς

εγώ κρατούσα πάνω μου σφιχτά

εκείνο το μικρό το αντικλείδι

έτοιμος να το βάλω στην οπή

ν’ ανοίξω σαν τριανταφυλλο τον κόσμο

DOUBLE

Certainly it wasn’t I who

last evening jogged along

the suburb houses

with my shirt unbuttoned

like forgotten piety

with my heart encompassed

by the auspices

of the orange dusk

a dream forgetful of its origin

no, it wasn’t I but my double

who in his bag had hidden

old picture of two stars

swimming in the crystal pond

two faces, a mirror’s glance

and further on: a single drop

you stood coaching him

to hide my tiredness in your arms

as if to release thoughts

and last year’s images while

I tightly held the little master key

ready to be placed in the hole and

open the world like a bloomed rose

George Seferis-Collected Poems/translated by Manolis Aligizakis

ΕΠΙ ΑΣΠΑΛΑΘΩΝ

Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστὰ πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα και οι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμερα οι αρχαίες κολόνες, χορδὲς μιας άρπας που αντηχούν
ακόμη…

Γαλήνη

-Τί μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;

Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού
τ᾿ αυλάκια.
Τ᾿ όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε απὸ κείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
«τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει
«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθεροὺς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι».

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματα του
ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος

31 του Μάρτη 1971

On Aspalathoi*

Sounion was so nice that day of the Annunciation.

Spring again.

Just a few green leaves around the rust-colored rocks

the red soil and the aspalathoi

pointing out their ready long thorns

and the yellow flowers.

A bit further the ancient columns, strings of a harp

still echoing.

Peace.

—What could have reminded me of that Ardiaios?

A word by Plato, I think, lost in my mind’s furrows

the name of the yellow bulrush

hasn’t changed since those days.

That evening I found the passage:

‘they bound him hand and foot,’ it says,

‘they flung him to the ground and they flayed him

they dragged him to the side and they gashed

his flesh on the thorny aspalathoi,

and torn to shreds, they went and threw him into Tartarus.’

This way he paid for his crimes in the underworld

the terrible Ardiaios, the miserable Tyrant.

March 31st, 1971

___________________________

*Bulrush

Γαλλικό Ινστιτούτο της Ελλάδος: «Από αγάπη για την Ελλάδα»

ΕΛΛΑΣ

Mε αφορμή τη συμπλήρωση 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος παρουσιάζει από τις 18 Μαρτίου τη διαδικτυακή έκθεση με τίτλο «Από αγάπη για την Ελλάδα», αφιερωμένη στους Γάλλους φιλέλληνες και στο ενδιαφέρον που προκάλεσε ο ξεσηκωμός των Ελλήνων στη Γαλλία και στην Ευρώπη.

View original post 1,145 more words

Male Narcissism vs. Female Desire in M-me Fayette’s Princesse de Clèves

A R T L▼R K

On the 18^th of March 1634, French writer Marie-Madeleine Pioche de La Vergne, comtesse de La Fayette, was born (or according to some records) baptized in Paris. She was the author of La Princesse de Clèves, France’s first documented historical novel. Published anonymously in March 1678, the story is considered rather modern for its penchant for psychological analysis – a roman d’analyse (novel of analysis), cleverly dissecting the characters’ emotions and attitudes. This style of writing was to become a constant in French fiction until the era of Romanticism, when writers fully immersed themselves in the experience of feelings rather than their analysis.

The action of the novel takes place in mid-16^th century at the royal court of Henry II of France, recreating the era with remarkable precision; each character is a real historical figure except for the heroine, Mademoiselle de Chartres, later Princesse de Clèves…

View original post 975 more words