Übermensch, poetry by Manolis Aligizakis

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ

Σαν τους τυφλούς πηγαίναμε μέρες και νύχτες. Τη γη

ψάξαμε να βρούμε σηματωρό και λύπηση. Μια νέα Έξοδο

γράψαμε κάτω απ’την ερημιά του πάνλαμπρου ουρανού

απόντα τα πανάρχαια φώτα που χρόνια αόμματους

ακολουθήσαμε κι άλλους που μισοστραβούς τους λέγαν

εκείνους που θαρρούσαν πως όλα τα `ξεραν.

Τα άκρα βασανίστηκαν, τα χείλια σκάσαν απ’ τη κάψα

του συναισθήματος, το άγγιγμα κούρασε τ’ αρχηγού

τη ράβδο που κυρτώθηκε από καημό κι άνοιξε νέα

σελίδα για μάχη ανθρώπου ενάντια του κτήνους, γυναίκα

ενάντια σε θεά και παρθενιά που θυσιάστηκε τη πρώτη

νύχτα του έρωτα, μικρές σελίδες ιστορίας που γράψαμε,

και στίγματα με νόημα, θαυμαστικά μπροστά στο πέταγμα

πουλιού, σε κάθε μικρή όαση τελεία και παύλα όπου τα κορμιά

ξοδεύαν το αλάτι τους και χείλη αποκτούσαν ξανά ελαστικότητα

και μόλις είμαστε στον έβδομο εγκυμοσύνης μήνα κι ήταν

αυτή η λιτανεία το δεύτερο μας θαύμα.

ROAMING

Like blind for endless days and long nights we roamed the land

seeking a sign for our meaningful penitence. The new Exodus

we commenced under the loneliness of the lit sky, absent

ancient lights and we followed blind men and the half blind,

those others who thought they knew it all.

Limbs ravaged, blistering heat cracked our lips, fatigued

our emotional touch. The leader’s staff bent in its sadness and

we opened a new page, battle of man against animal-man,

women against goddess like virginity sacrificed in the first

night of lust when we wrote and meaningful short history

pages, stigmata and exclamation points at the sight

of the bird’s flight, full stop at the watering hole

where our bodies shed their salt and our cracked lips

regained their elasticity

and this was our second month of pregnancy and

this litany our second miracle.

Übermensch, poetry by Manolis Aligizakis, Ekstasis Editions, Victoria BC, Canada

Red in Black, poetry by Manolis Aligizakis

red in black insides_Jun2.indd

ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ

Είχε τη δική του ιδιόμορφη αύρα

που μόνο λίγοι διέκριναν

όταν τον συναντούσαν

βηματίζαμε δίπλα δίπλα

στον πολυσύχναστο δρόμο του πάρκου

μια μάνα έσπρωχνε με τρυφερότητα

το καροτσάκι με το μωρό της

που ακουγόταν σαν να τραγουδούσε

κάποιο μελλοντικό σκοπό

κι ο ήλιος ζέσταινε το φόρεμα της μαμάς

πλατύ κι ευρύχωρο που κάλυπτε

το εξογκωμένο σώμα

λίγους μήνες μετά τη γέννα

κι ο αγέρας απαλά φυσούσε

τα πρόσωπα της και το αιθέριο

κουρτινάκι του καροτσιού

καθώς πηγαίναμε συντροφικά

στον συνιθισμένο απογευματινό μας περίπατο

τότε που ξάφνου ένα τετράχρονο παιδί

σταμάτησε το ποδήλατο του μπροστά μας

σαν να `θελε κάτι να μας πει

κι ο σύντροφος λες και το `φερε η μοίρα

βύθισε τα μάτια του στου παιδιού

δίχως καμμιά λέξη να ειπωθεί

ούτε απ’ τον εκλεκτό μου φίλο

μήτε κι απ’ το τετράχρονο

που μόνο τον κοίταξε λες

κι είχε μαγνητιστεί απ’ τη ματιά του

απ’ όπου δάκρια έτρεχαν σιωπηλά

εγώ βλέποντας τα αναρωτήθηκα

τί να `χε συμβεί, κι ο σύντροφος

σαν να μάντεψε τη σκέψη μου

με σταμάτησε, έπιασε το χέρι μου

κι είπε

κι αυτή την αθωότητα το σύστημα

κάποια μέρα θα τη βεβηλώσει

COMRADE

He had an exquisite aura

that only a few of the ones

who met him could recognize

we’re walking side by side

in the busy path of the park

a new mother was pushing tenderly

the stroller with her baby

who was crying as if singing

a future tune, the sun was

warming the dress of the mother

loose and freely falling over her

as if to cover her baby bump

a couple of months after childbirth

the breeze blew as softly

on her face and the curtain of the stroller

as my buddy and I walked side by side

on our regular afternoon stroll

when suddenly a four year old boy

stopped his bicycle in front of us

as if he wanted to say something

and my comrade, a fate’s wish

you could say, let his glance dive

deep in the eyes of the boy

no word was uttered

neither from my buddy

nor from the four year old boy

who only stared at my friend

as if magnetized by his eyes

from which tears stared flowing

and I, upon seeing his tears, wondered

what could had happened when my friend

guessing my wonder, stopped

he took my hand

and said

one day even this innocence

will be defiled by the system.

Red in Black, poetry by Manolis Aligizakis, Ekstasis Editions, Victoria, BC

Yannis Ritsos/translated by Manolis Aligizakis

Manolis

ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΦΑΣΗ

Πώς μπλέχτηκαν τα πάντα, αυτόχειρες, ήρωες, μετανάστες, λεωφορεία,

καράβια απ’ την ανατολή, τραίνα απ’ τη δύση, λαχειοπώλες, σημαίες,

φοιτητικές εξεγέρσεις, αγάλματα, τεράστιες αφίσες,

πρατήρια βενζίνας, φιλοτελιστές, το ποδόσφαιρο, μπουκωμένοι σωλήνες,

διαρρήξεις Τραπεζών, κοσμηματοπωλείων, παιδεραστές, χαφιέδες—

θήραμα ο άνθρωπος του ανθρώπου, παιδί μου,—έτσι έλεγε—και πού

να κρύψεις

σε μια ρωγμή του θανάτου ένα ποίημα;—γιατί κι ο θάνατος, βλέπεις,

έχει κι αυτός τις ρωγμές του και τις παραλείψεις του, την ώρα

που μια γυναίκα βγαίνει απ’ το λουτρό δροσερή κι αναμμένη

και βάφει με βαθιά προσοχή τα παπούτσια του αντρός της στο μπαλκόνι

έχοντας λησμονήσει στην τσατσάρα της μια τούφα απ’ τα βρεγμένα

μαλλιά της.

FINAL AFFIRMATION

How everything got tangled up, suicidal men, heroes, émigrés, buses,

ships from the orient, trains from the west, lottery vendors, flags,

university upheavals, statues, huge billboards

gas stations, stamp collectors, football, the plugged pipes,

burglaries of Banks, of jewelry stores, pedophiles, informers –

View original post 87 more words

CONSTANTINE CAVAFY

Manolis

CONSTANTINE P. CAVAFY a discussion

Constantine P. Cavafy, along with a few other twentieth century Greek poets such as George Seferis, Odysseus Elytis, Yiannis Ritsos, Kostis Palamas and Andreas Kalvos, established the revival of Greek poetry both in Greece and abroad. They emerged as the new era of contemporary Greek poets at a time when the use of the Greek language was swept by the conflict between the old, “καθαρεύουσα—katharevoussa” traditional form of language and the more common “δημοτική—demotiki”, plebian or demotic as it was called.
Cavafy used both the traditional and the demotic modes although mostly the latter; he spent most of his life in Alexandria under the influence of the almighty Greek Orthodox Church and the day before his death he took communion as if to declare that he was ready; as if he was prepared for his transformation, from the modern poet, Konstantinos Petrou Kavafis of Greece…

View original post 2,494 more words

Ηρώ Νικοπούλου, Δύο ποιήματα

To Koskino

ΜΕΧΡΙ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ να γίνω ισότιμη

καθρεφτάκι ο χρόνος που φόβισα

ολοστρόγγυλο σαν τις φωνές

που αφήνω στα χέρια σου

να οργώνουν βαθιά τη σιωπή.

Αεράκι απ’ τα μέσα η φωνή σου

κι ονόμασε

— Πώς να μιλήσω; —

***

ΓίΝΟΝΤΑΙ ΚΑΠΟΤΕ απάτητες κορυφές τα σώματα

όταν τα όρια σκεπάζονται

που ήξερες μ’ ομίχλες

κι από τις παιδικές μας ιστορίες

γλιστρούν φαντάσματα τα γέλια

που όλο έρχονται

και αφοπλιστικά σού κατοικούν τα μάτια.

Δεν υπάρχει ύστερα χώρος αρκετός για έρωτα,

η πόλη με τις σκιές της όλες ταξιδεύει

αφήνοντας σπαράγματα κολόνες οριζόντιες

αετώματα καφενείου τραπεζάκια.

Χαλάσματα Θησείο απόγευμα

κι ο Κολωνός αλλού.

Το σάλεμα της ρίζας

και το όργωμα

σε πέτρας σπλάχνο.

*Από τη συλλογή “Ανέμου”, Εκδ. Πλανόδιον, 1999.

View original post