ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ//PHILOCTETES
by Yannis Ritsos/Translated by Manolis Aligizakis
Κι ήταν σα μια ευτυχία η γνώση αυτή· — μια άφεση,
μια κατευναστική παραδοχή, μια αδρανής ευφροσύνη
απ’ την αφή του αιώνιου και του τίποτα. Λίγες στιγμές,
παρόλ’ αυτά, μπορούσα ακόμη να ’χω το προνόμιο:
να διακρίνω πίσω ή ανάμεσα από τις ασπίδες και τα δόρατα
ένα κομμάτι θάλασσα, λίγο λυκόφως, ένα ωραίο γόνατο,
και να μ’ αρέσει, —ναι, παρόλ’ αυτά·— μια ελάχιστη δικαίωση,
κι όλος ο φόβος, αναρίθμητος κι άγνωστος, διαλύονταν πέρα,
ένα βαθύ, ιλαρό σύννεφο στη μυθική απεραντοσύνη.
Θυμάμαι μια νύχτα, που πλέαμε με πανσέληνο. Το φεγγαρόφωτο
απόθετε μια εντάφια, χρυσή προσωπίδα σ’ όλα τα πρόσωπα·
οι στρατιώτες, μια στιγμή, σταθήκαν και κοιτάχτηκαν
σα να μη γνώριζε ο ένας τον άλλον ή σα να γνωρίζονταν
για πρώτη τους φορά· και, μεμιάς, όλοι στράφηκαν
και κοίταξαν ψηλά το φεγγάρι,
ακίνητοι όλοι, πάνω στο αεικίνητο πέλαγος,
σιωπηλοί, μαγεμένοι, σαν πεθαμένοι κιόλας κι αθάνατοι.
And this knowledge was a short of happiness, a letting go,
a calming agreement, an inept delight
from the touch of endlessness and nothingness. Yet,
I still managed to have the privilege, here and there,
to discern behind, or between the shields and the spears,
a piece of sea, a bit of a sundown, a well-shaped knee
and to like this — yes, despite all the rest — a scant
remission, and all the fear, countless and unknown, were
dispelled into the distance: a thick and playful cloud
in the mythic infinity.
I remember one night we sailed under the full moon.
The moonlight adorned all faces with a golden
funereal mask.
The soldiers stopped momentarily and exchanged glances
as if they couldn’t recognize each other or as if they met
for the first time and at the same time they turned and
all together, they gazed the moon, motionless
on the ever moving sea, not speaking, enchanted,
as if already dead and immortal.
Mayanaam
vequinox
Manolis 