Η ΜΟΥΣΙΚΗ
Καμιά φορά τα βράδια, ιδιαίτερα όταν βρέχει, ο νους μου τα-
ξιδεύει — πιο συχνά στα παιδικά μου χρόνια. Και τότε ξεπροβάλλει
ο καθηγητής του βιολιού. Φορούσε μια ξεθωριασμένη ρεντικότα και
μια περούκα μαδημένη — γελούσαμε μαζί του. Αλλά όταν μετά το
μάθημα έμπαινε η μητέρα στην κάμαρα (για χάρη της ίσως) έπαι-
ζε κάτι διαφορετικό — μια μελωδία ήρεμη και σοβαρή που μας
έκανε να σοβαρευόμαστε κι εμείς άξαφνα, σα να μαντεύαμε αόριστα
ότι στο βάθος η μουσική δεν είναι πάθος ή όνειρο, νοσταλγία ή
ρεμβασμός
αλλά μια άλλη δικαιοσύνη.
MUSIC
Sometimes at night especially when it rains my mind
travels — quite often to my childhood years. Then the violin
teacher would appear. He wore a faded morning coat and his
disheveled hair piece — we laughed at him. But when after
the lesson my mother would enter the room (for her perhaps)
he would play something different — an harmonious melody
and solemn enough that we suddenly got saddened as if vaguely
guessing that at depth music wasn’t passion or dream, nostalgia
or reverie
but a different kind of justice.
TASOS LIVADITIS-SELECTED POEMS, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, Vancouver, 2014
Mayanaam
vequinox