Nostos and Algos, poetry by Manolis Aligizakis

HΛΙΟΚΑΜΕΝΗ ΓΗ

 

Στην ηλιοκαμμένη τούτη γη

πάντα χορταίνεις από φως

ποτέ σκοτάδι δεν σε πνίγει.

 

Αέρινα νυχτερινά ενδύματα

γιομίζουν το δωμάτιο με χάρη

μουρμουρητά κυλούν στο ακρογιάλι

 

καμπάνες που ηχούν τη μοναξιά τους

και λέν για μας, στην αγκαλιά του έρωτα

χορδές της λύρας να μιλούν για το λιοπύρι

 

και λέω —

 

σήκωσε λίγο το καπέλο,

κοίταξε το ατέλιωτο γαλάζιο,

κράτησε το πινέλο σου οριζόντια,

 

σημάδεψε το αιώνιο κενό με την ευθύτητα μαέστρου

που περιμένει την υψίφωνο ν’ αρχίσει

προς τη μεριά του ήλιου την κορώνα της

 

 

PARCHED

 

 

In this parched land

you can eat only light

never sleep in darkness

 

nightgowns fill the air with

soft murmurs whooshing on

shore pebbles bells

awaken remoteness

 

talking of us in Eros’ embrace

the lyre’s chords sing of the heat

 

and I say—

 

lift your hat, stare at limpidity

hold your brush horizontally

 

aim at the endless with the posture

of maestro waiting for the soprano

to capture the high notes like the sun

 

NOSTOS AND ALGOS, poetry by Manolis Aligizakis, Ekstasis Editions, 2013