Όνειρο μέσα σε όνειρο

dimart

Ο Έντγκαρ Άλαν Πόε (19/1/1809-7/10/1849), μεταξύ θρύλου και πραγματικότητας

—της Ελένης Κεχαγιόγλου—

All that we see or seem
Is but a dream within a dream.
Ε.Α.P, «A Dream Within a Dream»

Ποιος ήταν ο Edgar Allan Poe;

Ορφανός από δύο ετών, με ταραγμένη παιδική ηλικία, ο Πόε δεν ευτύχησε στον σύντομο βίο του. Η προσωπική του ζωή σημαδεύτηκε από τραγωδίες. Υπήρξε ο πρώτος μεγάλος λυρικός ποιητής της Αμερικής, είναι ο εισηγητής του ντετέκτιβ ως πρωταγωνιστή αστυνομικής ιστορίας, πρόκειται για τον πρωτοπόρο της επιστημονικής φαντασίας και μετρ του μακάβριου — κι ωστόσο, εν ζωή, δεν πήρε παρά μόνο περιστασιακές χαρές ως συγγραφέας, δεν απόλαυσε την αναγνώριση που θα του άξιζε. Αν και έζησε μόλις σαράντα χρόνια (1809-1849), ο Πόε έγινε ο πρώτος αμερικανός συγγραφέας που γενικότερα άσκησε διεθνώς επιρροή, ενώ ειδικότερα επηρέασε τους ρομαντικούς, τους συμβολιστές και τους υπερρεαλιστές συγγραφείς· για τους δε σπουδαίους καταραμένους Γάλλους (Ρεμπώ, Μπωντλέρ, Μαλαρμέ και Βερλέν)…

View original post 3,226 more words

Advertisements

Odysseus Elytis

ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ

 

Ι

 

Δεν ξέρω πια τη νύχτα φοβερή ανωνυμία θανάτου

Στο μυχό της ψυχής μου αράζει στόλος άστρων.

Έσπερε φρουρέ για να λάμπεις πλάι στο ουρανί

Αεράκι ενός νησιού που με ονειρεύεται

Ν’ αναγγέλω την αυγή από τα ψηλά του βράχια

Τα δυο μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε με το άστρο

Της σωστής μου καρδιάς. Δεν ξέρω πια τη νλυχτα.

 

Δεν ξέρω πια τα ονόματα ενός κόσμου που μ’ αρνιέται

Καθαρά διαβάζω τα όστρακα τα φύλλα τ’ άστρα

Η έχθρα μου είναι περιττή στους δρόμους τ’ ουρανού

Εξόν κι αν είναι τ’ όνειρο που με ξανακοιτάζει

Με δάξρυα να διαβαλινω της αθανασίας τη θάλασσα

Έσπερε κάτω απ’ την καμπύλη της χρυσής φωτιάς σου

Τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν τη ξέρω πια.

 

 

SUN THE FIRST

 

I

 

I no more know the night horrible anonymity of death

in the inlet of my soul a fleet of stars moors

that you, guarding Hesperus, would shine next to the sky

light breeze of an island dreaming of me

pronouncing the dawn from its high rocks

my two eyes sail you along with the star

of my true heart: I no more know the night.

 

I no more know the names of a world that denies me

clearly I read the ostracons, the leaves, the stars

hatred is superfluous to me in the roads of the sky

unless it’s the dream looking at me again

in tears that I pass through the sea of immortality

oh Hesperus, under the contour of your golden fire

the night which is only night I no more know.

 

 

Translated by Manolis Aligizakis

 

www.manolisaligizakis.com

The Second Advent of Zeus

ΠΡΩΤΗ ΕΠΑΦΗ

 

Χείλη μες στην αρμύρα ποτισμένα

κλειδώσεις σκουριασμένες

απ’ του νοτιά το ανελέητο πείσμα

 

κι εικόνες που τρέχανε

σαν τρομαγμένα έλατα

στην κορυφογραμμή

 

στο κάτασπρο το μεσημέρι

του κενοταφίου ίσκιοι

μες στην παράδοση αφοσιωμένοι

στου τόπου τούτου την πίκρα

 

απλώνοντας τα χέρια

με καλωσόριζαν με της πατρίδας

το γλυκό μουρμούρισμα

 

που ονειρευόμουν τις νύχτες

μοναξιάς και τ’ ανυπόμονά μου

πρωινά. Μα μιας στιγμής σιωπή

 

θα σταθώ να `ρθει ο Ερμής άγγελος

να μ’ οδηγήσει σε γνώριμα

σοκάκια κι’ απαλά φιλιά

 

 

FIRST TOUCH

 

Lips immersed in salinity

rusted joins by the south

wind’s merciless intensity

 

images running

on  the mountain ridge

like scared cypresses

 

whitewashed high noon

shadows of the cenotaph

devoted to tradition

and the grief of this land

 

welcomed me with arms extended

with the motherland’s

sweet whisper

 

that I dreamed  during

the lonely nights and

during my impatient dawns. Yet

 

a moment of silence I’ll observe

till Hermes, my angel arrives

to guide me to familiar sidestreets

and soft kisses

 

THE SECOND ADVENT OF ZEUS, Ekstasis Editions, 2016

 

www.manolisaligizakis.com

 

The Greek Psycho

Τα Κακώς Κείμενα

Καπιτάλας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι

Πάλι τα σύννεφα κινούνται λες και επίκειται βιβλική καταστροφή έξω ακριβώς από την πολυκατοικία μου. Το ένα εισβάλλει μέσα στο άλλο και εναλλάσσονται και κάποιες στιγμές φτιάχνουν λέξεις, σχήματα στον γκρίζο ουρανό απευθυνόμενα σε εμένα. Το στομάχι μου για μια ακόμα ημέρα κοντεύει να φτάσει στο λαιμό. Σιχαίνομαι αυτό το συναίσθημα τού να θέλεις μονίμως να τα βγάλεις όλα από μέσα σου αλλά στο τέλος να μη βγαίνει τίποτα και απλά να κρέμεσαι πάνω από το νιπτήρα με τα βρεφικά σου σάλια ακόμα να στάζουν. Και ξανά πίσω στο κρεββάτι με το νωπό μου σεντόνι να με σκεπάζει ανεπιτυχώς την ώρα που φαντάζομαι ότι είμαι ένας ημίγυμνος Χριστός από ψηλά, καθώς αλλάζω πλευρό συνέχεια και η καρδιά μου ακούγεται μέχρι το πάτωμα. Αυτή η καταραμένη σιωπή φταίει για όλα, φταίει γιατί βοηθά να ακούγεται μέχρι και ο τελευταίος ελάχιστος ήχος, ακόμα και αυτές οι εκνευριστικές σταγόνες…

View original post 1,056 more words

ΕΟΚΑ: Ευαγόρας Παπαχριστοφόρου – Χρύσανθος Μυλωνάς — ΕΛΛΑΣ

Γεννήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 1937, στο χωριό Κάτω Αμίαντος της επαρχίας Λεμεσού. Τελείωσε το δημοτικό του χωριού του και εργαζόταν ως ηλεκτροτεχνίτης στο μεταλλείο Αμιάντου και ήταν ιδρυτικό στέλεχος της ΣΕΚ Αμιάντου.

via ΕΟΚΑ: Ευαγόρας Παπαχριστοφόρου – Χρύσανθος Μυλωνάς — ΕΛΛΑΣ