[Tα χέρια]

EVROUS

Resilent – Evrous

[Τα χέρια] – Γ. Σεφέρης

Τὰ μάτια ἂν κλείσω βρίσκομαι σ᾿ ἕνα μεγάλον ἴσκιο
τὸ χρῶμα τῆς αὐγῆς τὸ αἰσθάνομαι στὰ δάχτυλά σου.
Ξέχασε τὸ ψέμα ποὺ σὲ βοήθησε νὰ ζήσεις
γύμνωσε τὰ πόδια σου, γύμνωσε τὰ μάτια σου,
μᾶς μένουν λίγα πράγματα ὅταν γυμνωθοῦμε
ἀλλὰ τὰ βλέπουμε στὸ τέλος πιστά.

Τὰ μάτια ἂν κλείσω βρίσκομαι πάντα σ᾿ ἕνα μονοπάτι,
τ᾿ αὐλάκια χαλασμένα δεξιὰ κι ἀριστερά, στὴν ἄκρη
τὸ σπίτι μὲ γυαλιὰ ποὺ τὸ χτυπάει ὁ ἥλιος, ἄδειο.
Σκέφτηκα τὰ δάχτυλά σου νὰ χτυποῦν τὰ τζάμια
σκέφτηκα τὴν καρδιά σου νὰ χτυπᾷ πίσω ἀπ᾿ τὰ τζάμια
καὶ πόσο λίγα πράγματα χωρίζουν ἕναν ἄνθρωπο
ποῦ δὲν τὰ ξεπερνᾷ.

Δὲν ξέρεις τίποτα γιατὶ κοίταξες τὸν ἥλιο.
Τὸ αἷμα σου στάλαξε στὰ μαῦρα φύλλα τῆς δάφνης
τ᾿ ἀηδόνι, περασμένες νύχτες, μάρμαρα στὸ φεγγάρι
καὶ στὸ ποτάμι τό ῾συρα κι ἔβαψε τὸ ποτάμι.

Συλλογίζομαι, ὅταν συλλογίζομαι, συλλογίζομαι
τὶς φλέβες μου καὶ…

View original post 21 more words

A Trip To The Symphony

Good Music Speaks

The brown coat of a man brushes past audience members as he moves toward the stage.  What is going on?  This is an orchestra concert, and there is no mosh pit!  Why is this guy out of his seat?  “Ode to Joy” resounds in the finale of Beethoven’s Ninth, and this renegade is now on stage waving his arms in the middle of the action.  His smile stretches from ear to ear as he is pushing for the orchestra to go faster, play louder, his arms flapping, hair flying, a bewildered and abused conductor trying to go on.  The man’s euphoria is exactly in line with the spirit of the music, and by heaven, he is right.  It needs more sound, more speed, more intensity, and more JOY!  YESSSS!!!!!

Although I’ve often felt like that in an orchestra concert, it’s actually a scene from the 1993 Richard Gere movie “Mr…

View original post 1,389 more words

Subway Feelings.

lemanshots - Fine Pictures and Digital Art

“Schlachthofviertel”, Munich, Germany.

View original post

Φυγόκεντροι Άνθρωποι

Ιορδάνης Π

Από το No Sense Words – Λέξεις Φυγόκεντρες

(ζουν ανάμεσά μας)

Είμαστε κάποιοι άνθρωποι, λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα ίσως, που στα μάτια των άλλων μοιάζουμε παράξενοι, παράταιροι κι ανάρμοστοι μέσα στο πλήθος, γιατί διαλέξαμε την κίνηση, τη φυγή για σκοπό της ζωής μας. Ίσως να μην ήταν ολότελα δική μας, προσωπική επιλογή, αλλά, μες τη παραζάλη της κίνησης, στο παραμιλητό που μας έχει απομείνει, η στιγμή της έναρξης, της ώθησης ήταν παλιά, χρόνος υπερσυντέλικος. Δε θυμόμαστε πια ούτε πως έγινε ούτε την πορεία μας μέσα στους καιρούς και στις εποχές.  Η ανάμνηση ομιχλώδης, ίσως γιατί δεν έχει πια καμία αξία να συγκρατούμε λεπτομέρειες, γεγονότα, και να κάνουμε λογικούς συνειρμούς, συναρτήσεις που συνεπάγονται τελικά αποτελέσματα, λύσεις και απαντήσεις. Εμείς κρατάμε την κίνηση, φυγόκεντρη, εμείς κρατάμε το κενό, τη διάστασή του, τον παραλογισμό και την αντίφαση.

Εμείς είμαστε κάποιοι άνθρωποι που ζουν τον ίλιγγο. Ανυπόφοροι για τους πολλούς…

View original post 237 more words

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Νόστιμον ήμαρ (1998)

To Koskino

I

ώ μοι εγώ, τέων αυτε βροτών ες γαίαν ικάνω;

Εΐδαν πολλά τα μάτια μου
την τρέλα τη φωτιά τό θάνατο στις πιο αθώες σελίδες
θρόνους καινούργιους να στεριώνονται πάνω σ’ αρχαία κόκαλα
γενεές γενεών σε λόφους σκουπιδιών
σημαίες να πέφτουνε στα γόνατα
και τις χλωρές μου αποικίες να κουρσεύονται
από τη δυστυχία του τσούρμου μου

Είδαν πολλά τα μάτια μου

Πώς ξαναγύρισα τώρα στην πόλη αυτή
πώς ξεγελάστηκε το σώμα μου
και κλείστηκε ξανά στο ξοφλημένο αυτό βασίλειο
πώς
φάντασμα μέσα σε φαντάσματα ξαναγύρισα
άδειο τομάρι πειρατή νοσταλγώντας τη σάρκα μου
γυρεύοντας το σκοτεινό μου δίκιο από τους τοκογλύφους
μετρώντας στην αγύριστή μου κεφαλή σημάδια πετροπόλεμων
και τις παλιές ανάκουστες φωνές
Κάκια! Δημήτρη! Τζόγια!
μες στα ξεπουλημένα περιβόλια;

Υπήρχαν τόσοι άλλοι τρόποι
Φαρμακεροί λωτοί κι άγρια ψάρια
τραγούδια αλλόγλωσσα να πέσω να πνιγώ

πώς ξαναγύρισα σ’ αυτόν τον ξεσκισμένο τόπο
σ’ αυτή την ένδοξη γενέθλια δυστυχία;

ΙΙ

Οταν πήγα…

View original post 594 more words