«απολίτιστες τέχνες» : a farewell to –my– arms

σημειωματαριο κηπων

.

.

 

a farewell to (my) arms :
μεταφερθήκαμε παραπλεύρως

 

.

   ενδοσκοπική ανακοίνωση σήμερα για τήν κατάργηση τού πρώτου μου ιστότοπου – καθώς τά αναρτημένα (μέσω pdf  (εκτενέστατα, βαρεθήκατε να διαβάζετε…)) αποσπάσματα εκδομένων (και μη) βιβλίων μου μεταφέρθηκαν ήδη (όσοι είσαστε προσεκτικοί τό προσέξατε) εδώ και λίγο καιρό, μέσω τής δυνατότητας που μάς δίνει η πρόσφατη (εν πάση περιπτώσει εγώ τουλάχιστον τώρα τήν έμαθα) τεχνολογία τής εταιρείας (τί καλή η εταιρεία) παραπλεύρως : στον κατάλογο τών «σελίδων» με τόν σεμνό τίτλο «περί εμής»

   οι απολίτιστες τέχνες έκαναν δηλαδή πλέον τόν κύκλο τους, σαν αυτόνομη χωροθετημένη αφηρημένη, απολύτως απολίτιστη αναρχία και απόλυτη βέβαια απολυταρχία κι έκαναν και μια συγκεκριμένη ασφαλώς δουλειά : πέρα από όπλο και χέρια, λειτούργησαν και σαν τό βιτριόλι που διαχωρίζει τά μέταλλα : έκανα κάποιους (λίγους και τί καλούς) φίλους εξαιτίας τους (από τή μια), είδα και ποιοι αδιαφορούνε για ό,τι δεν τσαπατσουλεύεται στις φυλλάδες (κι ας λεν…

View original post 807 more words

Nostos and Algos (Nostalgia)

 

ΣΚΟΝΗ

 

Φιλτραρισμένες φωνές απ’ τα ηχεία
και σκονισμένες λάμπες πάνωθέ σου
δυο πωλητές λουλουδιών πιάνουν
το πόστο τους στην κάθε γωνία
λουλούδια και χαμόγελα πουλούν
ίσως και κάτι άλλο ποθούμενο
στο δρόμο σου για
το Χρηματηστήριο
που συναλλάσσονται κάτι
που δε καταλαβαίνεις
μα θα `θελες να εκμεταλευτείς
γελοία πιστοποιητικά που
εξαγοράζεις με τον ιδρώτα σου κι αν
πέσει η αξία τους σε κινούν να τα
πουλήσεις κι οι φωνή απ’ τα ηχεία
σαν παπαγάλος ξαναλέει
την ίδια φράση κι η υπομονή σου
εξαντλείται με τους έξυπνους που
ξεσκονίζουν τα παπούτσια τους προτού
σε ξεπουλήσουν στο Χρηματηστήριο
σαν ένα κιλό φρέσκα φασόλια

DUST

 
Filtered voices out of speakers
and dusty light bulbs overhead
two new flower-stands straddling
each corner, girls equally pretty
selling flowers for money and
smiles for free, perhaps even some
body pleasure for special
attention from the passing men
on route to the exchange
tower where they buy and sell
what few people understand yet
most would like to profit from
their funny printed certificates
foggy voices out of speakers
confirm your frustration with
passing men who dust off
their shoes before they enter
the Stock Exchange Tower
to sell you like a sack of beans

 

 

Υπεράνθρωπος//Ubermensch

 

ΜΑΡΤΥΡΙΑ

 

Κι οι αμαρτίες μας, για ποιο σκοπό;
To σκοτάδι στον ουρανό καθόλου δε νοιαζόταν
αν διαφωνούσαμε, ασήμαντοι ικέτες, σε κουρασμένο
ώμο ο φόβος και η αγωνία κάθησαν σαν τα σπουργίτια
στο δέντρο της πλατείας κι ο άντρας με τις πατερίτσες
γέλασε ειρωνικά στου ζαχαροπλαστείου τους πελάτες
και σήκωσε το αριστερό του χέρι σαν να `θελε να
τους πυροβολήσει, άσκοπη θρηνωδία να εκδικηθεί,
η κουκουβάγια μακρυά πέταξε, απούσα η σοφία,
μάρτυρας εικόνων περασμένων, κι ο άντρας χτύπησε
τον ίσκιο του στο χώμα και ξεφώνισε: ‘καλός είμαι,
αγνός, καθάριος σαν τον ίσκιο μου είμαι, αγνός είμαι
σαν τη σκιά μου, είμαι ο Υπεράνθρωπος!’

~ Μου αρέσουν εκείνοι που θυσιάζουν τον εαυτό τους
στη γη ώστε κάποτε να γίνει αυτή η πατρίδα
του Υπεράνθρωπου.

 

WITNESS

 

And of our sins, what of them?
Darkness in the sky wouldn’t bother with our pleas,
insignificant supplicants, on tired shoulders fear and
anguish rest like sparrows on the plaza tree and
the man with his crutches laughed at the cafe patrons,
lifted his left arm as if to shoot them, to reprimand
their pitiful lamentation. Owl flew away, wisdom
absent, witness of ancient images, man hit his shadow
with his crutch and yelled, ‘I’m good, I’m pure,
I’m clean like my shadow, I’m pure like my shadow,
I’m Übermensch!’

~ I like those who sacrifice themselves on earth that
it may become motherland of the Übermensch.