Tasos Livaditis

 

Ο ΑΤΕΛΕΙΩΤΟΣ πυρετός των δρόμων, οι μεγάλες απόπνοιες απ’

τις πυρκαγιές,

και πάλι παλιές διηγήσεις, ενώ το ήρεμο αδράχτι των γυναικών

οδηγούσε μυστικά τις ώρες. Κανείς δε μας αναγνώρισε όταν γυρί-

σαμε,

καθίσαμε κι εμείς μες στην ανωνυμία μας, σαν τον ξυλοκόπο

μες στη συγνώμη των δέντρων, ώσπου σιγα σιγά μας ξέχασαν,

δεν είχαμε ούτε όνομα, ούτε προσδοκία. Όπως τ’ αγάλματα είναι

αθάνατα,

συντηρώντας μια θνητή μας ώρα.

 

 

 

THE ENDLESS fever of the roads the strong smell emitted

by conflagrations

and again the old stories, while the women’s serene spindle

secretly guided the hours. Nobody recognized us when we

returned

so we dwelled in our anonymity like the lumberjack

in the forgiveness of the trees until slowly they forgot of us:

we had neither name nor expectation. Like the statues that are

immortal and

they preserve our mortal hour.

 

~Tasos Livaditis-Poems, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, 2014

www.libroslibertad.ca

 

Ὁ Κίων τοῦ Θησαυροῦ τοῦ Ἀτρέως

ΕΛΛΑΣ

Πόσο λυπηρὸ εἶναι, οἱ ἂρπαγες, νὰ ἐκμεταλλεύονται τὴν κληρονομιάν σου, νὰ θησαυρίζουν εἰς βάρος σου καὶ ταυτόχρονα νὰ σοῦ ἀπαγορεύουν τὴν χρήσιν τῶν φωτογραφιῶν τῆς κληρονομιᾶς σου, ποὺ ὑπάρχουν στὴν ἱστοσελίδαν τους, τοῦ Βρεττανικοῦ Μουσείου…

View original post 844 more words

Περικλῆς Γιαννόπουλος: Ἡ ξενομανία

ΕΛΛΑΣ

Εἶνε ἀδύνατον νὰ ἀρχίσῃ δημιουργία Ἑλληνικῆς ζωῆς ἐνόσῳ ὅλα τὰ πράγματα τῆς ζωῆς ἀπὸ τὸ πρῶτον κουρέλι τοῦ λίκνου -καὶ ὅλων τῶν ἰδεῶν- μέχρι τοῦ τελευταίου κουρελίου τοῦ τάφου, εἶναι ξένα.

Τὸ κτύπημα τῆς ξενομανίας εἶνε τὸ πρῶτον κίνημα, ὁ πρῶτος ἀγὼν τῶν ποθούντων νὰ ἀγωνισθοῦν διὰ μίαν ἀρχὴν Ἑλλάδος.

Ἡ ξενομανία εἶνε χωριατιά. Εἶνε προστυχιά. Εἶνε κουταμάρα. Εἶνε ἀφιλοτιμία. Εἶνε ἀφιλοπατρία. Καὶ εἶνε ξυππασιά. Καὶ εἶνε ἀμάθεια.

Αὐτὸς ὁ ἀνώτερος, ὁ πλούσιος, ὁ ἀνεπτυγμένος, ὁ ταξειδευμένος, ὁ παντογνώστης, ὁ παντοκρίτης, ὁ ἰατρός, ὁ δικηγόρος, ὁ πολιτικός, ὁ παππᾶς, ὁ δάσκαλος, ὁ καθηγητής, ὁ τραπεζίτης, ὁ ἔμπορος, ὁ ἄνθρωπος τοῦ πνεύματος, ποὺ ἐπῆγε εἰς τὴν Εὐρώπην καὶ ἐγύρισε ξενομανής, εἶνε ἀμαθής. Ἐπῆγε καὶ ἐγύρισε κούτσουρον. Δι᾿ αὐτὸ εἶνε ξενομανής. Ἐπῆγε καὶ ἐγύρισε χωριάτης, δι᾿ αὐτὸ εἶνε ξενομανής. Ὅ,τι εἶδε, ὅ,τι ἔμαθε δὲν τοῦ ἐχρησίμευσεν εἰς τίποτε. Δὲν ἐδιόρθωσε τὸ κεφάλι, τὸ ἐχάλασε. Δὲν ἐφωτίσθη, ἀλλὰ ἐτυφλώθη διὰ…

View original post 1,199 more words

Το δεύτερο πάτωμα – Διήγημα

No Sense Words - Λέξεις Φυγόκεντρες

Το δεύτερο πάτωμα

       «Ακούς εκεί; Το αναιδέστατο. Τέσσερα βρε θα σου βάλω στο τετράμηνο. Τέσσερα. Θα σε κόψω. Και στην Ιστορία θα σε κόψω. Καλά εκεί κι αν είσαι κομμένος από χέρι. Δεν χρειάζεται να κάνω και ιδιαίτερη προσπάθεια. Άλλο ένα πεντάρι στη Γεωγραφία και θα στρώσεις μια και καλή. Να μου ‘ρθεις το Σεπτέμβρη και πάλι αδιάβαστος να κάνουμε όλοι χαρές. Και την επόμενη χρονιά πάλι θα με βρεις φάντη μπαστούνι. Θα εύχεσαι να τα τεζάρω για να γλιτώσεις. Να μου ‘ρθει εγκεφαλικό για να απαλλαγείς μια και καλή. Για σένα βρε και σε καροτσάκι τετραπληγικού πάνω είμαι ικανή να έρχομαι. Αν με πιάσει το πείσμα μου; Χα, δεν ξέρεις εσύ, αν με πιάσει το πείσμα μου τι μπορώ να κάνω. Αναμμένα κάρβουνα καταπίνω. Αναιδέστατο. Αλλά έχε χάρη που είμαι καλή. Δε φτάνει που σου χάρισα και δύο βαθμούς στο διαγώνισμα μπας και περάσεις τη τάξη…

View original post 2,515 more words

Το ποίημα της εβδομάδας

style rive gauche

Το ποίημα της εβδομάδας αυτή τη φορά από την πένα ενός αναγνώστη μας!

Ένας σταχτής κοκκινολαίμης

Όταν ξανάρθεις να πατήσεις τον τόπο τούτο

(των αναμνήσεων),

το χώμα θα είναι σκληρό και άκαρπο.

Οι θύμησες, φαντάσματα θα γίνουν

που θα στοιχειώνουν το επιβλητικό αυτό μέρος

(των τυχάρπαστων συναντήσεων).

Ο κοκκινολαίμης στα χρώματα του καρβουνιάρη θα έχει πασαλειφθεί,

ο χρόνος πέρασε, εκείνος ξέχασε και έγινε ένα με το τοπίο.

Θα φοβάται να σε πλησιάσει, να δει που έχεις ξαποστάσει

για λίγο μέσα στο γκρίζο.

Ο ορίζοντας θα στενέψει τον ουρανό σου,

και σαν καπάκι κάσας θα σε πλακώνει κατάκαρδα.

Το οξυγόνο, ελάχιστο, δεν θα μπορείς να το δεσμεύσεις,

γιατί δεν θα φτάνει να δώσει ζωή σε οτιδήποτε το ασπρόμαυρο.

Το παραμύθι που έλεγες ότι ζούσαμε κάποτε,

βίπερ φθηνό τσέπης θα διανέμεται στα περίπτερα του κέντρου

με εξώφυλλο εμάς άψυχους, ρημαγμένους

σαν δυο κλώνους αποστειρωμένους

με πλάτες γυρισμένες η μια στην άλλη

μάτια…

View original post 75 more words