ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΝΩ
Αυτό είταν όλο κι όλο. Απ’ το παράθυρο
έρριχναν κάτω τα χρυσά νομίσματα.
Οι άλλοι, στο δρόμο, δεν τα μάζευαν, μέναν
ασάλευτοι, άφωνοι, κοιτώντας προς τα πάνω,
ίσως το συσπασμένο, πεινασμένο χέρι,
ίσως το σύννεφο ή το πήλινο άγαλμα
ή εκείνη τη μεγάλη πρόκα, απ’ όπου
είχε, πριν χρόνια, η θεία Άννα κρεμαστεί.
Ύστερα πέσαν χάμου και τα μάζευαν. Εσύ
έμεινες πάλι μόνος μες στη σκόνη
κρύβοντας το κομμένο χέρι στο πουκάμισό σου.
UPWARD
That was all. From the window
they threw down gold coins.
The others in the street didn’t collect them; they stayed
motionless, silent, looking up high,
perhaps at the contracted, hungry hand,
perhaps at the cloud or at the earthen statue
or at that big nail, from where untie
Anna some years ago hung herself.
Then they fell down and collected the coins. You
stayed again alone in the dust
hiding your severed arm in your shirt.
Γιάννη Ρίτσου-Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
Yannis Ritsos-Poems/Translated by Manolis Aligizakis
Mayanaam
vequinox
Manolis 