Δαίμονες του πάθους που με βρίσκεται
εύκαιρο να καλλιεργώ ζωγραφιές με πανσέληνο
στο αγύριστο κεφάλι μου κι άλλα πολλά
που θα τα βρουν μετά θάνατον και θα
με φτύνουν, εμένα τον καλοφαγά αναμνήσεων
που ξεκοίλιασα επίθετα κι άλειψα σε
κορμάκι αντηλιακό να προστατέψει
νάρθηκα Μονής, ιδρώτα άπληστο ζεστό
κόρης που πάει να παραλάβει δέμα
απ’ τα ΚΤΕΛ με το ανοιχτό μπλουζάκι της
το ρίγος, σκύβοντας για να κεράσει τους
λοκρούς αδρεναλίνη ασύστολα ανεμίζοντας
βαρύοσμα λιοπύρια από μηρούς που
ζήλεψαν τριώδιο και σπέρμα.
Archive for 23/12/2015
Εκεί στο βάθος ζυμώνονται τα ποιήματα
και τα χούγια της ελαφίνας γλώσσας που
πάει για ζευγάρωμα. Ρεπορτάζ για θεραπείες
με βότανα και πατάτες βραστές που
έσκασε το δερματάκι τους δημοσίως
φουντώνοντας την αχνιστή λίμπιντο
της πείνας. Τα στεγνά χειλάκια που
ρούφηξαν κάποτε ασπράδι από μελάτο
αυγό καθώς μάθαιναν παπαγαλία
το με φως και με θάνατον ακαταπαύστως
με λίγο ραδιόφωνο τότε για υπόκρουση
σαν επικήδειο εν νεφέλη και ζόφο
πληγών πέρα κει κατά τους αβασίλευτους
ήλιους κάνοντας σχέδια μετά θάνατον
ετυμολογώντας τους αρχαίους φονιάδες
που άφησαν πίσω έργα και στουπιά
και συμπλέγματα πάνω στις στάμνες
που εφέραν στο φως οικογενειάρχες
νοικοκυραίοι σπουδαγμένοι ως το
μεδούλι στα εκκοκκιστήρια των κατηχητικών.
Ας πιούμε
στα μακρόσυρτα απογεύματα του Ντε Κίρικο.
Στους βόλους των παιδιών που μπλέκονται στα πόδια μας
καθώς ξεμακραίνουν λευκά και μαύρα πανιά
νοθεύοντας το απέραντο γαλάζιο.
Στην ουρά της γάτας και στο κουβάρι που διασκεδάζει την πλήξη της.
Στο ειδύλλιο που δεν εκτυλίσσεται στην πόρτα μου.
Σε κάθε περίπτωση ας πιούμε,
στην σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων.
*Από την συλλογή “Μυθογονία“, εκδόσεις Μανδραγόρας.