Πράξη Δεύτερη
Σου είπα ότι θα περιμένω. Σου είπα πώς θα ντυθώ. Με ένα χάδι μάλλινο, ζεστό. Από εκείνα που κράτησα. Από τα παιδικά μου χρόνια. Θα στο ΄δινα. Κι ένα φιλί. Θα στο ‘κλεβα. Και θ’ αρρώσταινα.
Ήρθα νωρίς. Για να περιμένω. Όσα είσαι. Όσα δίνεις, όσα αέρινα αφήνεις. Σε κύματα. Μέσα στην κίνηση της Αθήνας και στο άγχος της καθημερινότητας.
Ύστερα είδα κάποια που σου μοιάζει. Την κοίταξα, με κοίταξε. Της χαμογέλασα.
Μου αρέσει αυτό το παιχνίδι. Δεν σε ξέρω ακόμα. Ή μήπως σε ξέρω; Λες να σ’ έμαθα; Δεν ξέρω αν το θέλω.
Είμαι αμήχανος. Ψάχνω να βρω κάτι να με κεντρίσει. Αδύνατο.
Όταν σε είδα με ξανακέρδισες. Με το χαμόγελο. Τελικά αυτό είσαι πρώτα. Ένα χαμόγελο. Που βρήκε χώρο. Να αποδράσει.
Περίμενα να χάσει η μαγεία. Να υποκύψει. Να κερδίσει το σκληρό. Το αληθινό.
Μετά είδα δυο χέρια ατέλειωτα και παιδικά να απλώνονται.
Μετά δυο μάτια να γυαλίζουν.
Κι ύστερα…
View original post 367 more words
Mayanaam
vequinox