The Great Initiates–Edouard Schure

Edouard Schure

RAMA

THE ARYAN CYCLE — RAMA

Zoroaster asked Ormouzd, the great Creator,
“Who is the first man with whom you conversed?”
Ormouzd answered.
“Noble Yima, the one who was in command of the Courageous. I told him to watch over the worlds which belong to me, and I gave him a saber of gold and a sword of victory.”
And Yima moved forward on the way of the sun and assembled the courageous men in the famous Airyana-Vaeja, created pure.”

~Zend Avesta

ΑΡΙΟΣ ΚΥΚΛΟΣ — ΡΑΜΑ
Ο Ζωροάστρης ρώτησε τον Ορμούντζ, τον μεγάλο δημιουργό: “Ποιος είναι ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο συνομίλησες;”
Ο Ορμούντζ απάντησε:
“Είναι ο ωραίος Γίμα, αυτός που ήταν επικεφαλής των γενναίων. Του είπα να επαγρυπνεί πάνω στους κόσμους που μου ανήκουν και του έδωσα μια χρυσή ραμφαία, ένα νικητήριο σπαθί. Κι ο Γίμα προχώρησε στον δρόμο του ήλιου και συγκέντρωσε τους γενναίους αμνθρώπους στο φημισμένο Αερυάνα-Βαέγια, το αγνογέννητο.”
~Ζεντ Αβέστα
~ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΜΥΣΤΕΣ, ΕΔΟΥΑΡΔΟΥ ΣΥΡΕ///THE GREAT INITIATES, EDUARD SCHURE

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Η αναγνώριση στην “Οδύσσεια”
Η ανάρτηση αυτή αναφέρεται στις αναγνωρίσεις της Οδύσσειας και είναι απόσπασμα (όπως και η αντίστοιχη για τις αναγνωρίσεις της “Ελένης” του Ευριπίδη) από μια ευρύτερη ανάρτηση για την αναγνώριση ως λογοτεχνικό μοτίβο. Αυτονομειται, κατά κάποιον τρόπο, για χρηστικούς λόγους. Επειδή η πλήρης ανάρτηση έχει πολλά δεδομένα και αργεί να φορτώσει, πράγμα που μου δυσκολεύει το μάθημα στην τάξη.
Πρώτα πρέπει να ξεκινήσω με τον ορισμό της αναγνώρισης. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη λοιπόν, αναγνώριση ονομάζεται η μετάβαση από την άγνοια στην γνώση ως προς την ταυτότητα ενός ( το ένα πρόσωπο γνωρίζει και το άλλο δεν γνωρίζει, οπότε έχουμε απλή αναγνώριση) ή περισσότερών (αμφότερα τα πρόσωπα δεν γνωρίζουν την ταυτότητα αμφοτέρων, άρα έχουμε διπλή αναγνώριση) προσώπων. Ο Αριστοτέλης τη θεωρεί βασικό στοιχείο της τραγωδίας (το σχετικό παράθεμα είναι αντλημένο από την “Ποιητική” του, η οποία αναφέρεται στην τραγωδία) και θεωρεί πώς μπορεί να επιτευχθεί με τέσσερις τρόπους:
· με σημάδια (τα πρόσωπα αποδεικνύουν την ταυτότητα τους αναφέροντας σημάδια που μόνο εκείνα θα μπορούσαν να γνωρίζουν).
· με ανάμνηση (οι αναμνήσεις που εκφράζουν τα πρόσωπα είναι δηλωτικές της ταυτότητάς τους ).
· με συλλογισμό (τα πρόσωπα συλλογίζονται τα τεκταινόμενα στην πλοκή του μύθου και από τα συμπεράσματα που εξάγουν από τους συλλογισμούς αυτούς αναγνωρίζουν κάποιον)
· από την εξέλιξη των πραγμάτων· τον τελευταίο αυτό τρόπο ο Αριστοτέλης θεωρούσε ως τον
ανώτερο και λογοτεχνικότερο.

Η “Οδύσσεια” αποτελεί το πρώτο αφήγημα της κατηγορίας «επιστροφή του ξενιτεμένου». Ο Οδυσσέας λείπει είκοσι χρόνια από την πατρίδα και το σπίτι του· ως εκ τούτου, η αναγνώριση αποτελεί εκ των πραγμάτων ένα συχνά επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην Οδύσσεια. Αρχής γενομένης από την αναγνώριση του Οδυσσέα από τους Φαίακες, το δεύτερο μισό της Οδύσσειας είναι μια σειρά από αναγνωρίσεις.
Στην περίπτωση των Φαιάκων, η αναγνώριση γίνεται μέσω των αναμνήσεων. Ο Οδυσσέας ως καραβοτσακισμένος ναυαγός φτάνει στο παλάτι του Αλκίνοου και δακρύζει ακούγοντας τον αοιδό του παλατιού να τραγουδάει την άλωση της Τροίας στην οποία ίδιος συνέβαλε τα μέγιστα. Οι ερωτήσεις των παρισταμένων τον οδηγούν να τους αποκαλύψει την ταυτότητά του. Η αναγνώριση αυτή είναι εξαιρετικά σημαντική γιατί είναι κατά κάποιο τρόπο και αυτοαναγνώριση. Αφηγούμενος την ιστορία του, ο Οδυσσέας ανακτά και την ταυτότητα του· παύει να είναι ο ικέτης, γυμνός ναυαγός και συνδέεται ξανά τον ηρωικό και πολυμήχανο εαυτό του, στοιχείο εξαιρετικά πολύτιμο για αυτόν ώστε να αντιμετωπίσει με επιτυχία τις δοκιμασίες που τον περιμένουν στο Ιθάκη.
Όλες οι επόμενες αναγνωρίσεις συμβαίνουν στην Ιθάκη. Μεταμορφωμένος σε γέρο, ο Οδυσσέας δεν δίνει «γνωριμιά» στον Εύμαιο, αρχικά γιατί δεν ξέρει αν μπορεί να τον εμπιστεύεται κι έπειτα για να διασφαλίσει την μυστικότητα του σχεδίου του. Έτσι η πρώτη αναγνώριση είναι αυτή μεταξύ Οδυσσέα και Τηλέμαχου. Ο Οδυσσέας δεν χρειάζεται να αναγνωρίσει τον Τηλέμαχο παρόλο που δεν τον έχει δει ποτέ ενήλικο, γιατί η Εύμαιος και η χαρά με την οποία τον υποδέχεται αποκαλύπτουν την ταυτότητα του. Ο Τηλέμαχος αναγνωρίζει κατά την εξέλιξη των πραγμάτων τον πατέρα του. Όταν εκείνος κρίνει σκόπιμο, παίρνει την κανονική μορφή του και του αποκαλύπτει την ταυτότητά του. Η λαχτάρα του Τηλέμαχου να συναντήσει επιτέλους των πατέρα του τον οδηγεί άμεσα στην αναγνώρισή του
Μια ιδιότυπη αναγνώριση, παρενθετικά, έχουμε στον δρόμο του Οδυσσέα για το παλάτι. Ο γηραλέος σκύλος του Οδυσσέα, ο Άργος, δεν ξεγελιέται από την μεταμφίεση του αφεντικού του που πριν φύγει για την Τροία που τον πήγαινε κυνήγι· Τον αναγνωρίζει, κουνώντας την ουρά του ως ένδειξη χαιρετισμού, λίγο πριν ξεψυχήσει.· και τον βάζει άθελα του σε κίνδυνο να προδοθεί, καθώς τα δάκρυα τον πλημμυρίζουν.

Οδυσσέας και Πηνελόπη
Αν η πρώτη αναγνώριση, με τον Τηλέμαχο, ήταν σημαντική γιατί τον σύνδεσε με τον γιό του και του πάρασχε ένα πολύτιμο συμπαραστάτη, η επόμενη αναγνώριση είναι σημαντικότερη για δυο λόγους. Αφενός, γιατί είναι το πρελούδιο της επόμενης, της κυρίαρχης αναγνώρισης του έπους, εκείνης με την Πηνελόπη· κι αφετέρου, γιατί επανασυνδέει τον Οδυσσέα με τον “οίκο” του, η λέξη με την ομηρική της σημασία. Η παραμάνα του Οδυσσέα, η Ευρύκλεια, αναγνωρίζει τον μεταμορφωμένο Οδυσσέα από ένα σημάδι στο σώμα του, μια ουλή που απέκτησε στο πόδι του μικρός· και χρειάζεται να επιστρατεύσει όλη του την πειθώ ο Οδυσσέας για να μην τον προδώσει από τον ενθουσιασμό της, στερώντας του το στοιχείο του αιφνιδιασμού έναντι των μνηστήρων…
Οι οποίοι μνηστήρες, όπως νωρίτερα ο Εύμαιος και ο Φιλοίτιος στους οποίους αποκαλύπτει ο ίδιος ο Οδυσσέας την ταυτότητά του για να τον βοηθήσουν, αναγνωρίζουν κι αυτοί τον Οδυσσέα από την καλή και, κυρίως, από την ανάποδη, από το βέλος του που μπήγεται στο λαρύγγι τους. Αλλά, αυτές οι αναγνωρίσεις δεν σχετίζονται με το λογοτεχνικό μοτίβο και δεν μας νοιάζουν εδώ. Αντίθετα, η αναγνώριση του Οδυσσέα από την Πηνελόπη είναι ένα από τα σημαντικότερα συμβάντα όλης της Οδύσσειας. Γιατί η αποδοχή από την σύντροφο, την γυναικεία αγκαλιά που περιμένει τόσα χρόνια και ο μοιρασμένος ύπνος στη συζυγική κλίνη είναι αυτά που θα ολοκληρώσουν τον νόστο. Η Πηνελόπη είναι προετοιμασμένη από τον ίδιο τον Οδυσσέα, που παριστάνοντας τον γέρο της φέρνει νέα για τον εαυτό του (έχοντας κι αυτός τη δική του κρυφή ατζέντα καθώς εφαρμόζει ένα άλλο λογοτεχνικό μοτίβο, “το δοκίμι της αγάπης”) και την έχει πληροφορήσει ότι γρήγορα θα επιστρέψει ο άντρας της. Αλλά αυτή, συνηθισμένη να ακούει μεγάλα λόγια που δεν επαληθεύονται, δεν του δίνει σημασία. Κι όταν όλο χαρά η Ευρύκλεια της ανακοινώνει πως γύρισε ο άντρας της, αυτή είναι μεν συναισθηματικά έτοιμη να αποδεχθεί το γεγονός, αλλά, ως άξια γυναίκα του πολυμήχανου και καχύποπτου μέχρι αποδείξεως του εναντίου άντρα της, δεν επιτρέπει στα συναισθήματα της να καθυποτάξουν την λογική της. Ποιός ξέρει πόσους λαγούς με πετραχήλια της τάξανε, της γυναίκας! Κατεβαίνει. Λοιπόν, από το δωμάτιο της και υποδέχεται ψυχρά τον Οδυσσέα προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο μέχρι να βεβαιωθεί. Ο Οδυσσέας (ψευτο)θυμωμένος από την ψυχρότητα της γυναίκας του που είκοσι χρόνια ονειρευόταν, απειλεί ότι θα κοιμηθεί σε άλλο δωμάτιο. Γιατί “όσοι ταξίδεψαν γυρεύουν την Ιθάκη” και τους φαίνεται κάπως δυσσάρεστο η Ιθάκη να μην τους καλοδέχεται.

Και η Πηνελόπη έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει την απάντηση που ψάχνει. Προστάζει να βγάλουν το συζυγικό κρεβάτι και να το στρώσουν σε άλλο δωμάτιο, ελπίζοντας προφανώς να αντιδράσει εκείνος όπως τελικά αντέδρασε. Ο Οδυσσέας οργίζεται που τον κοροϊδεύει, καθώς έχει φτιάξει το κρεβάτι ο ίδιος κι είναι καρφωμένο πάνω σε ένα κορμό ελιάς, άρα δεν είναι δυνατό να μετακινηθεί. Η γνώση αυτής της λεπτομέρειας που μόνο ο πραγματικός Οδυσσέας θα γνώριζε είναι το σημάδι που ψάχνει η Πηνελόπη. Η οποία ζητάει “γιρλάντες” και “μπάντες” που “ήρθε ο καλός” της.

Η επιστροφή ολοκληρώνεται, η “Οδύσσεια” τελειώνει…

‘Ολη; Όχι. Ο Όμηρος εφαρμόζει κι εδώ την τεχνική της κλιμάκωσης- αποκλιμάκωσης όπως έκανε και με την περιγραφή της καταιγίδας που εξαπέλυσε ο Ποσειδώνας εναντίον του Οδυσσέα στην ραψωδία ε΄. Ο γερο-πατέρας του Οδυσσέα, ο Λαέρτης, έχει αποτραβηχτεί στα χτήματα του, τσακισμένος από την απουσία του γιού του και τις φρικαλεότητες των μνηστήρων. Ο Οδυσσέα εμφανίζεται και στην αρχή- αναίτια εντελώς- με μια λίγο διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ, παριστάνει ένα Κρητικό έμπορο που του λέει ότι ο γιός του θα έρθει σύντομα. Στο κλάμα του πατέρα του, ο Οδυσσέας παρατάει το θέατρο και αποκαλύπτει κλαίγοντας την ταυτότητά του. Αντάξιος της καχύποπτης διάθεσης ως προς τα πράγματα του γιού του (και της νύφης του!), ο Λαέρτης δεν πείθεται. Η αναγνώριση επιτυγχάνεται κι εδώ με σημάδια. Ο Οδυσσέας απαριθμεί τα δέντρα που όταν ήταν παιδάκι είχε φυτέψει μαζί με τον πατέρα του και ο Λαέρτης πέφτει στην αγκαλιά του.

http://www.kakoslykos.blogspot.com

NIETZSCHE: Guilty Conscience

Posted on January 17, 2015

In Shakespeare’s Macbeth, the pangs of a guilty conscience drive Lady Macbeth to madness. Her doctor remarks that medicine cannot cure a sense of guilt. “More needs she the divine than the physician.” Guilt overwhelms Lady Macbeth until she finally commits suicide at the end of the play.
Considering the powerful influence that guilt can have over a person, it is important to explore the origin and nature of this emotion in order to possibly gain some control over it. In this video, we will discuss Nietzsche’s theory concerning the origin of guilt, and we will also explain what it indicates for the future of mankind.
To feel guilty means to feel painful regret for some wrong committed. According to Nietzsche, the concepts of right and wrong arose with the development of societies. He describes guilt as a disease that humanity caught when it formed these social communities. “I look on bad conscience as a serious illness to which man was forced to succumb by the pressure of the change whereby he finally found himself imprisoned within the confines of society and peace.”
When man left the lawless wilderness and entered into societies, he entered into an entirely new world where his old instincts were worthless. Nietzsche compares this radical change experienced by man to the change experienced by the first sea animals to venture onto land. “It must have been no different for man, happily adapted to the wilderness, war, the wandering life and adventure than it was for the sea animals when they were forced to either become land animals or perish – at one go, all instincts were devalued and ‘suspended’. The poor things were reduced to relying on thinking, inference, calculation, and the connecting of cause with effect, that is, to relying on their mind, that most impoverished and error-prone organ!”
Man’s wild instincts, however, did not fade away. Instead, he was forced to turn his instincts for cruelty inwards because the new laws of societies prohibited violence. “Those terrible bulwarks with which state organizations protected themselves against the old instincts of freedom had the result that all those instincts of the wild, free, roving man were turned backwards, against man himself. Animosity, cruelty, the pleasure of pursuing, raiding, changing and destroying – all this was pitted against the person who had such instincts.”
After diverting his cruel instincts towards himself, man began to grow sick of existence. Nietzsche refers to this sentiment as the worst and most insidious illness ever to afflict man, and an illness from which man has yet to recover. “Lacking external enemies and obstacles, and forced into the oppressive narrowness and conformity of custom, man impatiently ripped himself apart, persecuted himself, gnawed at himself, gave himself no peace and abused himself, this animal who battered himself raw on the bars of his cage and who is supposed to be ‘tamed’; man, full of emptiness and torn apart with homesickness for the desert, has had to create within himself an adventure, a torture-chamber, an unsafe and hazardous wilderness – this fool, this prisoner consumed with longing and despair, became the inventor of ‘bad conscience’.”
Despite the dismal diagnosis of civilized man’s illness, Nietzsche regarded the disease of guilt, like all other afflictions in life, to be an opportunity to enhance human excellence. To him, mankind’s ability to turn against itself is indicative of man’s potential to achieve something great in the future – to achieve the meaning of the earth – to achieve the birth of the Ubermensch. “The prospect of an animal soul turning against itself was something so new, profound, puzzling, contradictory and momentous that the whole character of the world changed in an essential way. Man arouses interest, tension, hope, almost certainty for himself, as though something were being announced through him, were being prepared, as though man were not an end but just a path, an episode, a bridge, a great promise.”
To conclude, Nietzsche asserts that a guilty conscience developed when mankind formed societies and established laws. These social institutions forced man to turn his cruel and wild instincts inwards against himself. When man finally overcomes his bad conscience – which is nothing more than contempt for life – he will be one step closer to giving birth to the Ubermensch.
http://www.orwell.wordpress.com

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Η … άλλη ζωή του Νίκου Καζαντζάκη
Πηγή:http://www.madeincreta.gr/en/node/358

Χιλιάδες γράμματα σε έναν τόμο από το μελετητή Peter Bien που ασχολείται μισό αιώνα με το μεγάλο Κρητικό. Τι λέει στο Made in Creta o ίδιος για αυτήν την τιτάνια προσπάθεια.

Της Κορίνας Καφετζοπούλου

«Aurevoir, αδερφέ μου! Φρόντιζε το κορμί σου―η ψυχή μας δεν έχει άλλον γάιδαρο σε τούτη τη γης. Φρόντιζέ το, μην το κουράζεις πάρα πολύ, τάιζέ το καλά, μην του δίνεις κρασί (μήτε κονιάκ, μήτε ρακή, φυσικά), μην του δίνεις να καπνίζει πάρα πολύ (από πότε καπνίζουν τα γαϊδούρια;)»

Αυτό έγραφε στις 8 Φεβρουαρίου 1933 , ο Νίκος Καζαντζάκης προς το φίλο του Παναϊτ Ιστράτι,- η επιστολή βρίσκεται στη βιογραφία της Ελένης Καζαντζάκη , Ο ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ (σελ 332)- τον Ελληνορουμάνο συγγραφέα με τον οποίο γνωρίστηκαν στην πρώην Σοβιετική Ένωση το 1927.

Από τα τόσα χιλιάδες γράμματα που συγκέντρωσε ο ομότιμος καθηγητής της Αγγλικής και Συγκριτικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Dartmouth των ΗΠΑ κ. Peter Bien(*), διακεκριμένος μελετητής και κριτικός του έργου του Νίκου Καζαντζάκη, αυτό το γράμμα είναι το πρώτο που θυμάται, όπως είπε μιλώντας στο MadeinCreta.

O κ. Bien στις 19.00 το απόγευμα (16-10-2012) θα βρίσκεται στην εκδήλωση που θα γίνει στη δημοτική αίθουσα Ανδρόγεω, για να παρουσιάσει στα ελληνικά το τελευταίο βιβλίο του με τον τίτλο «The Selected Letters of NikosKazantzakis» (Επίλεκτα Γράμματα του Νίκου Καζαντζάκη) που εκδόθηκε από το Princeton University Press.

Ο ίδιος επιμελήθηκε της έκδοσης αυτής και μετέφρασε στα αγγλικά τον εντυπωσιακό αυτό τόμο των 900 σελίδων. Στην ομιλία του ο κ. Bien θα εξηγήσει πώς συγκέντρωσε την ογκώδη αυτή αλληλογραφία, στο μεγαλύτερο μέρος της ανέκδοτη, και θα τονίσει τη σημασία της για το έργο του Καζαντζάκη.

Για να συγκεντρωθούν αυτά τα γράμματα ο συγγραφέας του βιβλίου , δούλευε 20 χρόνια. Ταξίδεψε σε πολλά μέρη της γης, για να δει τα γράμματα και να τα βγάλει φωτοτυπία, καθώς σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να έχει στα χέρια του, τα πρωτότυπα. Ήθελε ωστόσο να έχει ολοκληρωμένα γράμματα με αρχή και τέλος.
Πετερ Μπιεν Επίλεκτα Γράμματα Ηράκλειο Καζαντζάκης
Ο μελετητής και κριτικός του Νίκου Καζαντζάκη, Piter Bien

Όταν η Ελένη Καζαντζάκη του ζήτησε να μεταφράσει τα «Τετρακόσια Γράμματα» του Καζαντζάκη προς τον Παντελή Πρεβελάκη, ο ίδιος εξέφρασε τη δική του επιθυμία, που δεν ήταν άλλη από την μετάφραση των γραμμάτων, προς όλους τους παραλήπτες. Και τότε ξεκίνησε ένα έργο ζωής.

Μέσα από τα Επίλεκτα Γράμματα, οι αναγνώστες γνωρίζουν πολλά στοιχεία για τον άνθρωπο Καζαντζάκη αλλά τις συνήθειες και την καθημερινότητά του.

Ο μελετητής και κριτικός του έργου του Νίκου Καζαντζάκη στη συνέντευξη που παραχώρησε στοMadeinCreta χαρακτηρίζει το μεγάλο στοχαστή, «ως έναν άνθρωπο με καταπληκτική αντοχή».

«Με γοητεύει από φοιτητή…»

Η συνέντευξη έχει ως εξής:

-Πόσο χρονών και με ποιο βιβλίο “συναντήσατε” πρώτη φορά τον Νίκο Καζαντζάκη;

« «Συνάντησα» το έργο του Νίκου Καζαντζάκη πρώτη φορά στα 1958, όταν δημοσιεύτηκε την αγγλική μετάφραση η «Οδύσσεια του». Όμως το βιβλίο που διάβασα τότε ήταν «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», στ’ αγγλικά.

-Τι σας γοήτευσε και αποφασίσετε να ασχοληθείτε με το έργο του;

«Το καιρό αυτό ήμουν φοιτητής στο πανεπιστήμιο για μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλική Λογοτεχνία. Διάβαζα πολλά μέτρια αγγλικά μυθιστορήματα και όταν διάβασα και το έργο του Καζαντζάκη μου φάνηκε χίλιες φορές καλύτερο― σαν του Ντοστογιέφσκι !

-Πως προέκυψε η ιδέα για τη συγκέντρωση της αλληλογραφίας και πόσο καιρό δουλεύετε πάνω σε αυτό;

«Αποφάσισα να ασχοληθώ με τα έργα του αφενός επειδή η ποιότητα ήταν εξαιρετική , αφετέρου επειδή πολλά έργα δεν είχαν μεταφραστεί στην αγγλική γλώσσα, και δεν μπορούσε να τα γνωρίσει το αγγλόφωνο αναγνωστικό κοινό.

Επιπλέον η Ελένη Καζαντζάκη μου ζήτησε να μεταφράσω τα «Τετρακόσια Γράμματα» του Καζαντζάκη στον Πρεβελάκη.

Της είπα ότι προτιμώ να μεταφράσω τα γράμματα σε όλους τους παραλήπτες. Συμφώνησε. Δούλεψα στα «Επίλεκτα Γράμματα» 20 χρόνια, αλλά όχι κάθε μέρα μιας και έγραφα και άλλα βιβλία στην ίδια περίοδο.

-Αλήθεια για πόσα γράμματα μιλάμε;

«Μάζεψα χιλιάδες γράμματα. Τυπώνονται στα «Επίλεκτα Γράμματα» και αφορούν ίσως το 1/5 του βιβλίου».

«Οι αποδέκτες των επιστολών»

-Είναι προσωπική η αλληλογραφία και ποιους έχει αποδέκτες;

«Οι παραλήπτες είναι οι δυο του γυναίκες Γαλάτεια και Ελένη, ο φίλος του Παντελής Πρεβελάκης, προς εκδότες, φίλους, φίλες, συγγραφείς, προς τον πατέρα του, τη μητέρα του, τις αδερφές του. Οι επιστολές προς τις γυναίκες δεν είναι «ερωτικές» αλλά είναι γεμάτες κέφι.

– Αν σας ρωτούσα τώρα ποιο από όλα τα γράμματα θυμάστε , ποιο θα ήταν το πρώτο που θα σας ερχόταν στο μυαλό;

« Μου αρέσουν πολύ τα γράμματα που έχουν χιούμορ, π.χ. αυτό προς τον Ιστράτι: «Aurevoir, αδερφέ μου! Φρόντιζε το κορμί σου―η ψυχή μας δεν έχει άλλον γάιδαρο σε τούτη τη γης. Φρόντιζέ το, μην το κουράζεις πάρα πολύ, τάιζέ το καλά, μην του δίνεις κρασί (μήτε κονιάκ, μήτε ρακή, φυσικά), μην του δίνεις να καπνίζει πάρα πολύ (από πότε καπνίζουν τα γαϊδούρια;). Το γράμμα αυτό γράφτηκε στις 8 Φεβρουαρίου 1933»

-Και τέλος, εσείς τι πιστεύετε για τον άνθρωπο Νίκο Καζαντζάκη για το χαρακτήρα του;

«Για μένα το κύριο χαρακτηριστικό του Καζαντζάκη που θυμάμαι είναι η καταπληκτική αντοχή του».

Να σημειωθεί ότι η αποψινή εκδήλωση οργανώνεται από τη Διεθνή Εταιρεία Φίλων Νίκου Καζαντζάκη-Ελληνικό Τμήμα- και της Τοπικής Επιτροπής Ν. Ηρακλείου, με αφορμή τη συμπλήρωση 55 χρόνων από το θάνατο του.

(*)Ο Πήτερ Μπην (Peter Bien) είναι ομότιμος καθηγητής της Αγγλικής και της Συγκριτικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Ντάρτμουθ των ΗΠΑ. Στα δημοσιεύματά του μελετά τη νεοελληνική γλώσσα και τα έργα νεοελλήνων συγγραφέων, όπως ο Καζαντζάκης, ο Ρίτσος και ο Καβάφης. Έχει μεταφράσει στα αγγλικά τρία έργα του Καζαντζάκη -“Ο τελευταίος πειρασμός”, “Ο Φτωχούλης του Θεού”, και “Αναφορά στον Γκρέκο”- και τη “Ζωή εν τάφω” του Στρατή Μυριβήλη. Επίσης έχει μεταφράσει την πρώτη συλλογή ποιημάτων του κρητικού ποιητή Στυλιανού Χαρκιανάκη, καθώς και τη “Σονάτα του σεληνόφωτος” και τον “Φιλοκτήτη” του Γιάννη Ρίτσου.

Σε συνεργασία με τη σύζυγό του, τη Χρυσάνθη Γιαννακού, και άλλους, έχει γράψει και μια σειρά εγχειριδίων για τη διδασκαλία της νεοελληνικής γλώσσας. Ήταν ένας από τους ιδρυτές της Εταιρείας Νεοελληνικών Σπουδών της Αμερικής, της οποίας διετέλεσε πρόεδρος δύο φορές και αρχισυντάκτης του επιστημονικού περιοδικού της. Η δίτομη μελέτη του “Καζαντζάκης: Η πολιτική του πνεύματος” μεταφράστηκε στα ελληνικά από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Τώρα ασχολείται με την επιλογή και μετάφραση επιστολών του Καζαντζάκη.

Πηγή:http://www.madeincreta.gr/en/node/358

ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ–ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΣΚΩΦ

Κωστής Μοσκώφ, Στα όρια του Έρωτα και της Ιστορίας (απόσπασμα)
Νοσταλγία για τη μητέρα Θεσσαλονίκη, τον Πλαταμώνα, όπου είναι οι περισσότεροι φίλοι μου;
Αλλά έχω δημιουργήσει κι αλλού πάλι καταστάσεις τέτοιες κι αισθάνομαι δεν αισθάνομαι πολίτης του κόσμου, αισθάνομαι Έλληνας βέβαια και Ρωμιός, και μάλιστα με την ιδιαιτερότητα του Θεσσαλονικιού που είμαι, αλλά αισθάνομαι ότι αυτό που είχα στην Ελλάδα το δημιουργώ μέσα από ανθρώπινες σχέσεις και σε άλλα μέρη και το επεκτείνω. Και αυτό έχει μια ομορφιά! Δηλαδή, φτιάχνεις τη ζωή σου με μεγαλύτερη ποικιλία, με περισσότερες εκφορές. Τα ίδια πράγματα με πιο πολλές γλώσσες, με διαφορετικά ημιτόνια κάθε φορά. Θα έλεγα ότι λίγο-πολύ είμαι πεισματάρης. Ό,τι ήθελα στη ζωή μου το απέκτησα. Εκείνο βέβαια που πάντα θέλω πιο πολύ και είναι πράγμα που ίσως κανένας δεν μπορεί να τ’ αποκτήσει είναι, ακόμα πιο πολλή αγάπη, ακόμα πιο πολύ έρωτα. Και να παίρνω και να δίνω. Αυτό είναι ένα αλισβερίσι, όπως ξέρεις. Δηλαδή, θέλω το Θεό τον ίδιο, να αγαπήσω το Θεό τον ίδιο – να στο πω έτσι με λόγο θρησκευτικό -και αγαπάω τους αγγέλους του. Κι όχι τον ίδιο. Δεν μου δίνεται ο ίδιος ο Θεός, μου δίνονται οι προφήτες, οι αγγέλοι του. Ε, είναι ένας πλούτος, ίσως, να αισθάνεσαι αυτήν την έλλειψη. Μπορώ να την αισθάνομαι αυτήν την έλλειψη από τη συνείδησή της. Αλλά είναι και μια φτώχεια. Δηλαδή νοιώθω ανικανοποίητος. Ικανοποιημένος για πολλά, ανικανοποίητος για όλο και περισσότερα. Πάντα υπάρχει περιθώριο, βεβαίως, να καλυφθεί. Πάντα υπάρχει περιθώριο! Και ξέρεις, μεγαλώνοντας κανένας καταλαβαίνει πιο πολύ. Μπορεί βιολογικά να γερνάει, στα 57, αν μπορείς να πεις ότι γερνάει. Ήδη, δεν είσαι βέβαια 30 χρονών, είσαι, είμαι δηλαδή, στα 57. Αλλά απ’ την άλλη μεριά καταλαβαίνω πολύ περισσότερα πράγματα, έχω ζήσει πολύ περισσότερα πράγματα. Ξέρεις, έχω ζήσει πιο πολύ, και έχω εκτιμήσει τη στιγμή της αποτυχίας του ανθρώπου. Εντάξει οι στιγμές της επιτυχίας. Μιλήσαμε γι’ αυτές. Και είναι έκδηλες όταν υπάρχουν. Αλλά να μάθεις να βλέπεις το μεγαλείο του ανθρώπου όταν αποτυχαίνει στην προσπάθειά του να φτιάξει τον κόσμο καλύτερο και τον εαυτό του καλύτερο, ε, νομίζω και αυτό είναι σημαντικό. Κι αυτό το ‘χω μάθει μέσα από πολλά πράγματα. Είχα μεγάλους έρωτες και έχω. Αλλά κάποια στιγμή νοιώθω ότι οι έρωτες αυτοί έχουν πολύ άγρια όρια προς εμένα. Ίσως ακριβώς ζητάω τους δύσκολους έρωτες, ζητάω τις δύσκολες σχέσεις. Θα έλεγα ότι δεν υπάρχουν τα όρια του έρωτα και της ιστορίας σ’ ανθρώπους που δεν το συνειδητοποιούνε και σ’ ανθρώπους που συνειδητοποιούνε. Ίσως εγώ το έχω συνειδητοποιήσει ότι είναι άγρια αυτά τα όρια.
Το ταξίδι μετράει βεβαίως. Η ιστορία μας και η ζωή μας όλη συμπυκνώνεται πάνω σ’ αυτό το έπος της Οδύσσειας. Έτσι δεν είναι; Είναι αυτό το ταξίδι για το οποίο λέει κι ο Καβάφης αρκετά χρόνια μετά από τον Όμηρο. Αυτό μετράει. Δηλαδή είμαι πεισματάρης, επαναλαμβάνω πάλι και πάλι. Κι όταν βάλω κάποιο στόχο θα τον πετύχω, ή τουλάχιστον θα φάω το κεφάλι μου, θα προσπαθήσω όμως να τον πετύχω. Είπαμε, τώρα η Αίγυπτος μου μαθαίνει να είμαι πιο σοφός και να δέχομαι ίσως περισσότερο την αποτυχία. Ίσως αυτό, δεν ξέρω, μου διευκολύνει τη ζωή μου, μπορεί να την κάνει και λιγότερο πλούσια. Ξέρεις, έχω γνωρίσει τελευταία περιπτώσεις ανθρώπων με μεγάλα προβλήματα, οι οποίοι πήγανε σε γιατρούς, πήγαν από δω, πήγαν από κει, γιατρεύτηκαν λέγεται ψυχικά, αλλά δεν νομίζω ότι αυτή η γιατρειά είναι μια πραγματική γιατρειά. Χρειάζεται αυτή η ανάγκη του να φτιάξεις κάτι άλλο, έστω κι αν αυτή η ανάγκη σε κάνει όχι ευτυχισμένο αλλά δυστυχισμένο. Γιατί μια ευτυχία αλλιώτικη είναι μια ευτυχία του ύπνου και της ανυπαρξίας, ενώ το άλλο είναι η ύπαρξη με τις δυσκολίες της, τις στιγμές αυτές που η παράδοσή μας ονομάζει πολύ ωραία «σταυραναστάσιμες», με το σταυρό της κάθε μέρας και την Ανάσταση, που είναι μία βέβαια μέρα της εβδομάδας ή μία μέρα του χρόνου, η Λαμπρή του Πάσχα, αλλά είναι η καθοριστική μέρα, είναι το κέντρο του κόσμου. Αυτό κάπου βρίσκεται και στην αρχαία τραγωδία. Αλλά ακόμα πιο πολύ βρίσκεται στην καινούρια τραγωδία που είναι η Ορθοδοξία μας. Κατά κάποιον τρόπο είναι κι αυτή μια τραγωδία. Επικαθορίζονται όλα από τη στιγμή της νίκης του ανθρώπου. Και γι’ αυτήν πολεμάμε, αλλά και για την άλλη μεριά. Και για να κατανοήσουμε το μεγαλείο της μη νίκης. Της αποτυχίας μας. Όταν δεν είναι δυνατή η επιτυχία.
Από το βιβλίο του Κωστή Μοσκώφ Στα Όρια του Έρωτα και της Ιστορίας (Ιανός, 1997)
http://www.thepoetsiloved.wordpress.com