Erinnernd
Richtig, wir lebten einmal in den kleinen weißen
Häusern mit den weißen Zäunen. Der Schatten der Weinrebe
in der Nähe des Seegesangs, als wir von draußen
zurückkehrten fanden wir im Inneren des Hauses nichts,
außer die Unschuld unserer Kindheit und in der Diele den
Spiegel mit unbehaglichen Gesichtern, die herausspringen
und wie wilde Tiere auf die Straße laufen wollten.
Wir kannten keines dieser Gesichter, doch dann hinter
dieser Tür, wurde uns das Geheimnis, dass wir teilten
diskret signalisiert, als wären sie Zeugen all unserer
verborgen Botschaften. Unsere dunkelsten Gedanken,
Unsicherheit und Schüchternheit der Jugend. Zwecklos,
würde ich sagen, und dennoch, wussten wir seither, dass
der Weg, dem wir später folgten, uns hierher zurückführen
würde, voran unser mächtiger Engel.
~Ich mag die, die Geist der Tugend geworden sind,
denn nur so werden sie in der Lage sein, so leicht wie
eine Feder über die Brücke zu gehen.
ΑΝΑΜΝΗΣΗ
Ναι, ζήσαμε κάποτε στα μικρά κάτασπρα σπιτάκια
με την ασβεστωμένη μάντρα και της κληματαριάς
τον ίσκιο δίπλα στης λίμνης το τραγούδι, που όταν γυρίζαμε
απ’ έξω δεν βρίσκαμε μέσα στο σπίτι παρά των παιδικών μας
χρόνων την αγνότητα και στο διάδρομο ο καθρέφτης
με πρόσωπα που κοίταζαν αμήχανα σαν να `θελαν να βγούν
έξω απ’ τους τοίχους και να τρέξουν στο δρόμο.
Αυτά τα πρόσωπα δεν τα γνωρίζαμε καθόλου κι όμως
πίσω απ’ την πόρτα το μυστικό που μοιραστήκαμε μας έγνεφε
διακριτικά, λες κι ήτανε αυτό ο μάρτυρας όλων μας των κρυφών
νοημάτων, των σκοτεινότερων σκέψεων που κολυμπούσαν
στο μυαλό μας: αβεβαιότητα και ατολμία νειότης, άσκοπη
θά `λεγα κι όμως το ξέραμε το μονοπάτι που αργότερα θα
παίρναμε και που θα μας έφερνε εδώ μπροστά στον ισχυρό
άγγελό μας.
~Μου αρέσουν εκείνοι που γίνονται ολόκληροι πνεύμα
της αρετής γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουν να περάσουν
ανάλαφρα τη γέφυρα.
REMINISCENT
Yes, we lived, once, in the little white houses with
the whitewashed fence, the shade of the grapevine near
the lake’s song, though when we returned from outside
we found inside the house nothing but our childhood
innocence and in the hallway the mirror with
awkward faces that wanted to jump out of it and like
wild animals to run to the streets.
We knew none of these faces yet just behind the door
the secret we shared signaled to us discreetly, as though
it was the witness of all our concealed messages, our
darkest thoughts, uncertainty and timidity of youth,
purposeless, I would say and yet, since then we knew
the path we would later follow would lead us here before
our mighty angel.
~ I like those who become pneuma of virtue because only
thus they will be able to go as light as a feather over
the bridge.
Mayanaam
vequinox
Manolis 