YANNIS RITSOS-SKIRMISH/ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ-ΑΚΡΟΒΟΛΙΣΜΟΣ
You know the great loneliness of exile
these infuriated seashores that could be ours though
they are foreign
this air that harasses the window shutters
these window shutters that we have never opened
or closed
though they still trust us with all afternoons.
The moon rises very early stumbling on clouds.
The house of the teacher is all alone by the shore
and the light of the lamp behind the windows is more lonely
than his daughter’s heart
when she saunters in the plaza of the island at twilight
among the pulled up boats
among the fishermen who listen to the cafe gramophone
while mending their nets.
We saw the sea dusk spending its loneliness without leaving
anything behind.
We saw the tents flying away with the wind without reaching
far where they wait for us.
But we had arrived at home
we had lighted the lamp
we had spread a wide smile on the table
and had waited. They didn’t come.
Then it makes no sense to remain in tomorrow – even if you
had arrived
Tomorrow seems so far the same as yesterday.
Fold this big light like a tablecloth. Later on
the supper.
The flag mast leans on the ground.
The railings of the courtyard drenched by the drops of
rough seas
same as the wooden steps and the green balcony.
The paint doesn’t hold together – salinity eats away at it
the wind, the sun, the rain. The paint doesn’t hold together
on these worn-out planks.
Every so often we need new repairs.
Nothing goes right. Poor patch-up jobs.
Τήν ξέρεις τή μεγάλη ερημιά τής εξορίας
αυτές τίς θυμωμένες ακρογιαλιές πού μπορέι νάταν δικές μας
κι είναι ξένες
αυτόν τόν αγέρα πού βασανίζει τά παραθυρόφυλλα
αυτά τά παραθυρόφυλλα πού δέν τ’ ανοίξαμε καί δέν τά κλείσαμε
ποτέ
καί πού ωστόσο μάς εμπιστεύονται όλα τ’ απογεύματα.
Τό φεγγάρι βγαίνει πολύ νωρίς σκοντάφτοντας στά σύγνεφα.
Τό σπίτι τού δασκάλου είναι καταμόναχο στήν ακροθαλασσιά
καί τό φώς τής λάμπας πίσω απ’ τά τζάμια είναι πιό μονάχο
απ’ τήν καρδιά τής κόρης του
όταν βγαίνει περίπατο τό δείλι στήν πλατεία τού νησιού
ανάμεσα στίς τραβηγμένες βάρκες
ανάμεσα στούς ψαράδες πού ακούνε τό γραμμόφωνο τού καφε-
νείου μπαλώνοντας τά δίχτυα τους.
Είδαμε τό θαλασσινό σούρουπο να ξοδεύει τή μοναξιά του χωρίς
ν’ αφήνει πίσω του τίποτα.
Είδαμε τί σκηνές νά φεύγουν μέ τόν άνεμο χωρίς νά φτάνουν
εκεί πού μάς περιμένουν.
Μά εμείς είχαμε φτάσει στό σπίτι
είχαμε ανάψει τό φώς
είχαμε στρώσει ένα φαρδύ χαμόγελο στό τραπέζι
καί περιμέναμε. Δέν ήρθαν.
Δέν είναι λοιπόν νά μείνεις στό αύριο—κι άς έχεις φτάσει.
Τ’ αύριο φαίνεται έτσι μακρινό σάν καί τό χτές.
Δίπλωσε αυτό τό μεγάλο φώς σάν τραπεζομάντηλο. Τό δείπνο
αργότερα.
Τό κοντάρι τής σημαίας ακουμπισμένο στό χώμα.
Τά κάγκελα τού προαύλιου μουσκεμένα απ’ τίς στάλες τής
φουρτούνας,
τό ίδιο καί τά ξύλινα σκαλιά καί τό πράσινο μπαλκόνι.
Δέ στεριώνει η μπογιά, δέ στεριώνει—τήν τρώει η αρμύρα
ο αγέρας, ο ήλιος, η βροχή. Δέ στεριώνει η μπογιά σέ τούτα τά
φαγωμένα σανίδια.
Κάθε τόσο χρειάζονται καινούργιες επισκευές.
Δέ γίνεται τίποτα. Φτωχομπαλώματα.
Γιάννης Ρίτσος-Ακροβολισμός/YannisRitsos–Skirmish
Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη/Translation, Manolis Aligizakis
Mayanaam
vequinox
Manolis 