Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά
πού έχουν σκεπή τό χαμηλό ουρανό μέρα καί νύχτα.
Δέν έχουμε ποτάμια δέν έχουμε πηγάδια δέν έχουμε πηγές,
μονάχα λίγες στέρνες άδειες κι αυτές, πού ηχούν καί πού
τίς προσκυνούμε.
Ήχος στεκάμενος κούφιος, ίδιος μέ τή μοναξιά μας
ίδιος μέ τήν αγάπη μας, ίδιος μέ τά σώματά μας.
Μάς φαίνεται παράξενο πού κάποτε μπορέσαμε νά χτί-
σουμε
τά σπίτια τά καλύβια καί τίς στάνες μας.
Κι οι γάμοι μας, τά δροσερά στεφάνια καί τά δάχτυλα
γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα γιά τήν ψυχή μας.
Πώς γεννηθήκαν πώς δυναμώσανε τά παιδιά μας;
Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τόν κλείνουν
οι δυό μαύρες Συμπληγλάδες. Στά λιμάνια
τήν Κυριακή σάν κατεβούμε ν’ ανασάνουμε
βλέπουμε νά φωτίζουνται στό ηλιόγερμα
σπασμένα ξύλα από ταξίδια πού δέν τέλειωσαν
σώματα πού δέν ξέρουν πιά πώς ν’ αγαπήσουν.
Our homeland is closed in, all mountains
that day and night have the low sky as their roof.
We have no rivers, no water wells, no springs
only a few cisterns, even them empty, that echo
and that we worship.
A stagnant hollow sound, same as our loneliness
same as our love, same as our bodies.
It seems strange that once we managed to
build
our houses, huts and our sheepfolds.
And our marriages, the fresh coronals and our fingers
become inexplicable enigmas to our souls.
How were our children born, how did they grow strong?
Our homeland is closed in. Two black Symplegades
enclose it. When we go down
to the harbours on Sunday to breathe freely
we see lit in the sunset
the broken ships from voyages that never ended
bodies that no longer know how to love.
Translated by Manolis Aligizakis
Mayanaam
vequinox
Manolis 