~Ρωμιοσύνη/Romiosini

Τά μάτια τους είναι κόκκινα απ’ τήν αγρύπνια,

μιά βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στά φρύδια τους

σάν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σέ δυό βουνά τό λιόγερμα.

Τό χέρι τους είναι κολλημένο στό ντουφέκι,

τό ντουφέκι είναι συνέχεια τού χεριού τους,

τό χέρι είναι συνέχεια τής ψυχής τους—

έχουν στά χείλη τους απάνου τό θυμό

κ’ έχουνε τόν καημό βαθιά-βαθιά στά μάτια τους

σάν ένα αστέρι σέ μιά γούβα αλάτι.

 

Όταν σφίγγουν τό χέρι ο ήλιος είναι βέβαιος γιά τόν κόσμο,

όταν χαμογελάνε ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μές απ’ τ’ άγρια γένεια τους,

όταν κοιμούνται δώδεκα άστρα πέφτουν απ’ τίς άδειες τσέπες τους,

όατν σκοτώνονται η ζωή τραβάει τήν ανηφόρα

με σημαίες καί μέ τραμπούλα.

 

~Γιάννης Ρίτσος

 

Their eyes are red for lack of sleep

a deep wrinkle is wedged between their eyebrows

like a cypress between two mountains

at sundown

their hands are glued to their rifles

their rifles are extensions of their hands

their hands extensions of their souls –

they have anger on their lips

and grief deep within their eyes

like a star in a pothole of salt

 

When they clasp a hand the sun is certain

of the world

when they smile a small swallow flies away from

their rough beards

when they sleep twelve stars fall from their

empty pockets

when they are killed life

 

~Yannis Ritsos—Romiosini

Translated by Manolis Aligizakis